Веселая грусть, Тадеуш КОТАРБИНСКИЙ [PWN 1966]

Tytuł: Wesołe smutki.

Autor: Tadeusz KOTARBIŃSKI.

Wydawca: Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1966, wydanie III (rozszerzone). 153 strony, zdjęcie autora na początku książki, we wklejkach, oprawa twarda kartonowa, format 12x17,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (brak celofanowej obwoluty) – poza tym stan OK.

„Wesołe smutki” to zbiór epigramów Tadeusza KOTARBIŃSKIEGO - cięte, lapidarne epigramy, przeważnie czterowierszowe. Autor wyszydza w nich głupotę, ignorancję, obłudę, kłamstwo i tyranię, ujmuje się za człowiekiem. Wiele z nich, chociaż nie wszystkie, było niewątpliwie utworami politycznymi, odnoszącymi się do tyranii, najpierw hitlerowskiej, a potem komunistycznej.

„Wesołe smutki”. Od Wydawcy - Kilku słów uprowadzenia wymaga ta książeczka, odbiegająca swym wyglądem i zawartością od każdej innej z ponad tysiąca książek, które ukazały się dotychczas nakładem naszego wydawnictwa. Nie literatura naukowa stanowi bowiem jej genus proximum, ale literatura piękna, i w obrębie tego drugiego rodzaju określić należy jej różnicę specyficzną: epigramat.

Jeżeli mimo to prosiliśmy AUTORA, by nam zechcial powierzyć swoje Wesołe smutki, to był po temu powód bardzo istotny: nie są wprawdzie owe czterowiersze dziełem naukowym, ale są dziełem uczonego, który bliski jest naszemu wydawnictwu jako autor, jako doradca w wielu sprawach filozoficznych i jako przewodniczący Komitetu Redakcyjnego Biblioteki Klasyków Filozofii.

W JEGO roku jubileuszowym, zanim ukończone zostaną prace nad przygotowywanym obecnie wydaniem zbiorowym pism filozoficznych Tadeusza KOTARBIŃSKIEGO, oddajemy czytelnikowi tę oto książeczkę wierszy. Pokazuje ona AUTORA w rozmowie z ową «małą muzyką», co to «trzynastozgloskowiec spod starego placka upodobała sobie i tak się z nim cacka» — obraz znany dotąd tylko najbliższym przyjaciołom, a wart tego, by zobaczyli go wszyscy inni, starsi i młodsi uczniowie, a także niejeden taki, kto będąc dotychczas, a może i na przyszłość, integer philosophiae, wejdzie do kręgu przyjaciół właśnie w takt tego trzynastozgłoskowca.

Zapewne, wobec filozoficznych dziel, rozpraw i artykułów profesora KOTARBIŃSKIEGO te czterowiersze, pisane w ciągu kilkunastu lat, w niełatwo zdobywanych i na pewno nie nazbyt licznych chwilach otium, są czymś drobnym. A jednak... Bywa przecież, nawet często, bodaj czy nie zazwyczaj bywa tak, że gdzie produkcja zasadnicza jest wartościowa i dobra, tam i produkcja uboczna tymi samymi odznacza się cechami: Tak i tutaj: mają te epigramaty wszelkie znamiona dobrej roboty. I to jest ich podobieństwo formalne z zasadniczym dziełem Tadeusza KOTARBIŃSKIEGO. A podobieństwo inne, istotne czy treściowe? O tym niechaj sąd wydadzą czytelnicy, ażebyśmy nie byli pomówieni o błąd petitionis principii, którego by nam ani oni nie wybaczyli, ani, tym bardziej, sam Autor. [I. K. - Państwowe Wydawnictwo Naukowe; Warszawa, w kwietniu 1956 r.]

Słowo do wydania drugiego - Wydanie drugie, chociaż ukazuje sif w niespełna pół roku po pierwszym, zostało znaczne rozszerzone. AUTOR przeszukał szuflady i znalazłszy w nich jeszcze to i owo, do zbioru dołączył. Doszły także wiersze nowe. [I. K. - Warszawa, w lutym 1957 r.]

- Polecam!