ALPINIZM, praca zbiorowa pod redakcją Macieja POPKO [SiT 1974]

Tytuł: ALPINIZM.

Autor: praca zbiorowa pod redakcją Macieja POPKO.

Wydawca: Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1974, wydanie II (poprawione i uzupełnione). 254 strony, rysunki w tekście, oprawa miękka lakierowana, format 14,5x20,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (podpis własnościowy na stronie tytułowej) – poza tym stan OK.

„ALPINIZM” - tak popularny w innych krajach Europy bogatych w góry, pozostaje u nas sportem mało znanym szerszemu ogółowi. Przyczyną tego stanu rzeczy jest przede wszystkim fakt, że TATRY — jedyny region o prawdziwie wysokogórskim charakterze — stanowią znikomą część powierzchni naszego kraju, a więc brakuje naturalnej bazy, której istnienie jest niezbędnym warunkiem popularności tego sportu. Mimo to wspinaczką wysokogórską pasjonuje się w Polsce niemała grupa osób, zrzeszonych w różnych organizacjach, z których najliczebniejszą, reprezentującą najwyższy poziom fachowy jest Klub Wysokogórski. Czołówka naszych alpinistów z roku na rok powiększa dorobek sportowy i wciąż utrzymuje swą obecność w kwiatowym ruchu wysokogórskim. Świadczą o tym doskonałe pierwsze przejścia w ALPACH, DOLOMITACH i w KAUKAZIE, pionierskie penetracje jaskiń, odkrywcze wyprawy w góry wysokie i egzotyczne, długie rejestry nowo zdobytych szczytów, którym nadaliśmy nazwy, polskie mapy mało przedtem znanych obszarów SPITSBERGENU czy HINDUKUSZU. Ci najlepsi, autorzy czołowych sukcesów, wyłaniają się spośród licznego grona „szeregowych” wspinaczy działających w TATRACH, SUDETACH czy skałkach jurajskich, niekiedy odwiedzających też góry Czechosłowacji, Bułgarii czy Jugosławii.

Uprawiać alpinizm można rozmaicie, poczynając od wędrówek z liną po stosunkowo łatwych szlakach, niewiele trudniejszych od turystycznych ścieżek, aż po przejścia dróg ekstremalnych, z zastosowaniem skomplikowanych środków technicznych. Można pozostać taternikiem, a więc ograniczyć się do działalności w TATRACH, ale też można sprawdzać swe umiejętności w innych górach, wyższych i trudniejszych. Można poprzestać na wspinaczce letniej, lecz rzadko który alpinista rezygnuje z doznań, jakie go oczekują w warunkach zimowych, gdy skały pokrywa lód i śnieg.

Powszechnie uznaje się walory rekreacyjne i wychowawcze wysokogórskiego sportu, zaś jego niebezpieczeństw można uniknąć przestrzegając zasad prawidłowej wspinaczki i asekuracji, stopniowo i w zgodzie z kwalifikacjami przechodząc od dróg łatwiejszych do trudniejszych. Przyjemne i bezpieczne uprawianie alpinizmu jest w dużej mierze funkcją właściwego wyszkolenia. Teoretyczną i praktyczną wiedzę o sztuce wspinania można nabyć na kursach Klubu Wysokogórskiego, którego kola istnieją w kilkunastu większych miastach.

Pierwszy polski podręcznik taternictwa ukazał się w 1913 r., a jego autorem był Zygmunt KLEMENSIEWICZ. Nakład jedynego powojennego podręcznika (A. DOBROWOLSKI, T. NOWICKI, „Sport i Turystyka”, Warszawa 1957) został dawno wyczerpany, toteż Klub Wysokogórski wystąpił z inicjatywą napisania nowego podręcznika, uwzględniającego udoskonalenia w sposobach uprawiania wysokogórskiego sportu i jego nowoczesne tendencje. Przygotowania tej pracy podjęła się grupa instruktorów Klubu Wysokogórskiego, specjalistów w zakresie różnych zagadnień związanych z alpinizmem. Szczególną uwagę zwrócono na sprawy bezpieczeństwa górskiego — uwzględniono przede wszystkim najbezpieczniejsze i najbardziej racjonalne rozwiązania techniczne i taktyczne oraz wprowadzono rozdziały poświęcone ratownictwu górskiemu i pierwszej pomocy. Dołączono też krótki zarys alpinizmu jaskiniowego — w naszym kraju pierwsze opracowanie tego rodzaju.

Pragniemy serdecznie podziękować wszystkim, którzy swą pracą, pomocą i radami przyczynili się do powstania tej książki. Mamy nadzieją, że mimo niewielkiej objętości, a zatem dość zwięzłego i czasem uproszczonego ujęcia poruszonych kwestii spełni ona swe zadanie i będzie służyć nie tylko adeptom taternictwa, lecz w pewnym stopniu także i rzeszom górskich turystów. [Redakcja]

Spis treści:

• I. Wprowadzenie (Andrzej Paczkowski);
• II. Teren działania (Jerzy Wala);
• III. Niebezpieczeństwa gór (Stanisław Biel);
• IV. Higiena w górach (Wiesław Kurowski);
• V. Wyposażenie alpinisty (Tadeusz Rewaj);
• VI. Technika wspinania (Adam Dobrowolski, Jerzy Wartersiewicz);
• VII. Wspinaczka zespołu. Asekuracja (Krzysztof Zdzietowiecki);
• VIII. Technika sztucznych ułatwień (Janusz Kurczab);
• IX. Zjazd na linie (Janusz Kurczab);
• X. Noc w górach (Jerzy Wartesiewicz);
• XI. Taktyka (Maciej Popko);
• XII. Organizacja wyjazdów grupowych i wypraw (Andrzej Wilczkowski);
• XIII. Zarys ratownictwa górskiego (Adam Uznański);
• XIV. Pierwsza pomoc w górach (Wiesław Kurowski);
• XV. Szkolenie i trening (Maciej Popko);
• XVI. Alpinizm jaskiniowy (Apoloniusz Rajwa);

Ważniejsze podręczniki i opracowania;

Ważniejsze czasopisma górskie;

Ważniejsze biblioteki górskie w Polsce.

- Polecam!