Сальвадор ДАЛИ 1904–1989, Жиль НЕРЕ [EdiPresse Polska 2005]

Tytuł: Salvador DALÍ 1904-1989, seria wydawnicza – „TASCHEN”.

Autor: Gilles NÉRET, tłumaczenie Edyta TOMCZYK.

Wydawca: TASCHEN / EDIPRESSE Polska S.A., brak miejsca i roku polskiego wydania – lata 2005, wydanie I. 96 stron, w tym 89 barwnych i monochromatycznych reprodukcji w tekście, oprawa miękka lakierowana, format 18,5x23 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Salvador DALÍ 1904-1989” – „Każdego ranka, gdy się budzę — pisał twórca miękkich zegarów i płonących żyraf - ogarnia mnie nieopisana radość, że jestem Salvadorem DALÍ...” Katalończyk DALÍ, który uzależniony był od sławy i złota, dużo malował i dużo mówił. Ulubionym tematem rozmowy było, jak zostać geniuszem. Recepta: „Och, Salvadorze, prawda jest taka, że jeśli zachowujesz się jak geniusz, to nim zostaniesz!”

W wieku sześciu lat chciał być kucharką, konsekwentnie obstając przy formie żeńskiej; w wieku siedmiu lat, Napoleonem. „Od tego czasu — mówił później - moje ambicje stale rosły, a wraz z nimi moja megalomania. Teraz chcę być tylko Salvadorem DALÍ i nie mam większego marzenia”. W tych dziecięcych latach powstał też jego pierwszy obraz. Potem, gdy miał dziesięć lat, odkrył impresjonistów, a w wieku czternastu latpompiers'ów — dziewiętnastowiecznych malarzy akademickich. W 1927 mając dwadzieścia cztery lata był już DALÍM, a jego przyjaciel z dzieciństwa, Frederico Garcia LORCA, zadedykował mu „odę dydaktyczną”. W późniejszym okresie DALÍ utrzymywał, że zakochany LORCA starał się go uwieść, bez specjalnego zresztą powodzenia. Och, to zamiłowanie Dalego do skandali! Rodzice nazwali go Salvador (po hiszp. el savador — zbawca), gdyż, jak twierdził artysta, była mu pisana rola zbawcy malarstwa „śmiertelnie zagrożonego sztuką abstrakcyjną, akademickim surrealizmem, całym dadaizmem, jak i innymi anarchicznymi >izmami<”.

Gdyby żył w epoce renesansu, jego talent łatwiej zostałby zaakceptowany, a nawet uważany za normalny, ale w naszych czasach, które on sam nazywał „skretyniałymi”, Dali był żywą prowokacją. Nawet, jeśli teraz jest uznany za jedną z największych postaci współczesnej sztuki, na równi z PICASSEM, MATISSEM oraz DUCHAMPEM, i nawet jeśli udało mu się uwieść publiczność, i zyskać jej względy, to jego prace wciąż szokują. Część publiczności nadal jest skłonna nazywać je „szaleństwem”, choć sam DALÍ utrzymywał: „Jedyna różnica między mną a szaleńcem polega na tym, że ja nie jestem szalony!” Prawdą jest też, jak stale powtarzał, że: „Jedyna różnica między surrealistami a mną polega na rym, że ja jestem surrealistą”. Podobnie jak Monet pozostał impresjonistą od początku do końca, podczas gdy wszyscy jego towarzysze zwrócili się później w stronę kubizmu, puentylizmu lub fowizmu, tak i DALÍ pozostał najbardziej wiernym, jedynym prawdziwym surrealistą. Nawet jeśli mówił o sobie: „Trybiki w jego głowie pracują bez przerwy i posiada on uniwersalną ciekawość człowieka renesansu”.

„Salvador DALÍ 1904-1989”: album twórczości Salvadora DALÍ (właśc. Salvador Domènec Felip Jacint DALÍ i Domènech, marquès de DALÍ de Púbol, ur. 11 maja 1904 w Figueres, zm. 23 stycznia 1989 tamże) – katalońskiego malarza, jednego z najbardziej znanych surrealistów. DALÍ jest jednym z bardziej rozpoznawalnych artystów XX wieku. Postrzegany bywał jako skrajny ekscentryk, wymyślił własną metodę surrealistyczną zwaną „paranoiczno-krytyczną”.

DALÍ, w przeciwieństwie do wielu innych artystów swych czasów (np. komunisty Picassa) był zwolennikiem konserwatyzmu, elitaryzmu i monarchii. Buntował się przeciwko kultowi przeciętności typowemu dla demokracji. Krytykował także pacyfizm i anarchię. Również w odniesieniu do sztuki cechowała go postawa antymodernistyczna. W swych „Myślach i anegdotach” wyraził między innymi myśl, że „od 1900 roku nie powstało nic wielkiego”.

Spis treści:

• Jak zostać geniuszem;
• Próba miłości;
• Avida Dollars triumfuje;
• Halucynacje albo wizje naukowe;
• Salvador DALÍ 1904-1989: życie i twórczość;
• Spis ilustracji.

- Polecam!