Театр кукол № 1. Ноябрь 1957 года.

Tytuł: Teatr Lalek Nr 1. Listopad 1957, seria wydawnicza „Teatr Lalek. Miesięcznik”.

Autor: wielu autorów pod redakcją Krystyny MAZUR.

Wydawca: Wydawnictwo Łódzkie, Łódź 1957. 48 stron (w tym okładka), zdjęcia, rysunki w tekście, oprawa miękka, format 20,5x18,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Teatr Lalek” to pismo poświęcone krytyce, dokumentacji, historii i teorii teatru lalek, będące kontynuacją miesięcznika „Bal u lal” wydawanego w okresie międzywojennym przez Jana Izydora SZTAUDYNGERA. Od 1996 roku Teatr Lalek ukazuje się w polskiej i angielskiej wersji językowej.

„Teatr Lalek Nr 1. Listopad 1957”. Od Redakcji - Od roku 1953, z chwilą likwidacji kwartalnika TEATR LALEK, powstała luka, której nie mógł zapełnić ani TEATR, ani inne czasopisma kulturalne. Zawiesiła również działalność wydawniczą sztuk dla teatrów lalek „Nasza Księgarnia”.

Rezultaty tego stanu rzeczy nie dały na siebie długo czekać. W niektórych środowiskach odczuło się wyraźnie zahamowanie i krok w tył. Trzeba przyznać, że szersze środowisko lalkarskie, zwłaszcza zawodowe, zadowolone z doraźnych sukcesów ekonomicznych, nie przejawiło chęci uporczywej walki o własną trybunę. Znacznie żywiej reagowali lalkarze-ochotnicy, pisząc zbiorowe listy protestacyjne i apele. Kilkuletnia luka zamieniła się w poważną wyrwę. Odbiło się to przede wszystkim na spadku nowych pozycji repertuarowych, i tak bardzo wolno dopływających na scenę. Rodzima twórczość, zapowiadająca się interesująco, ustąpiła miejsca przeróbkom, adaptacjom i przekładom utworów obcych.

Oddając do rąk miłośników teatru lalek pierwszy numer wznowionego czasopisma — tym razem miesięcznika mającego za zadanie również drukowanie sztuk dla teatru lalek — mamy nadzieję, iż uda nam się nadrobić straty. Chcemy stworzyć pismo artystyczne, które powiąże działalność teatru lalek i filmu lalkowego z całokształtem wychowania estetycznego dzieci i młodzieży, a również i dorosłych. Chcemy wywołać dyskusje i polemiki. Chcemy rejestrować wszystkie ciekawe poczynania, próby, eksperymenty. Chcemy instruować przez poświęcenie niektórych numerów zagadnieniom technicznym. Jesteśmy przekonani, że żywot czasopisma będzie trwalszy, gdyż powstaje ono w oparciu o szeroką rzeszę prenumeratorów, z potrzebami których musi się liczyć, gdyż ma być pismem samowystarczalnym, niezależnym od dotacji państwowej. Inaczej mówiąc sprawa utrzymania czasopisma poświęconego teatrowi lalek jest sprawą samych lalkarzy, a że lalkarze znani są ze swej pasji twórczej, uporu i ofiarności, sprawa nie budzi żadnych obaw.

Być może nie od razu uda nam się sprostać zadaniom, jakie na nas spadają, zwłaszcza wobec braku funduszów; jednak pomoc szerszego grona osób, którym sprawa leży na sercu, przyczyni się do walki O POLSKI TEATR LALEK, o jego poziom, wartości wychowawcze i estetyczne. Polski teatr lalek cieszy się uznaniem daleko poza granicami własnego kraju, mimo że, jak dotąd, nie przekroczył jego granic. Niech jednak nie spoczywa na laurach, a wszelkimi silami dąży do lego, by stać się prawdziwą i powszechną sztuką, do której ma pełne prawo. Tylko wówczas spełni swe zadanie.

W numerze m.in.:

• Jan Sztaudynger - Nowa MUZA;
• UNIMA;
• St. IŁOWSKI - Z naszych tradycji;
• Recenzje;
• Krystyna MAZUR - Film bez ekranu;
• Henryk RYL - Rehabilitacja kukiełki;
• Kazimiera JEŻEWSKA - Pan TWARDOWSKI;
• Kronika

- Polecam!