ИМПРЕССИОНИЗМ, Здзислав КЕМПИНСКИЙ [WaiF 1986]

Tytuł: IMPRESJONIZM.

Autor: Zdzisław KĘPIŃSKI.

Wydawca: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1986, wydanie III. 259 stron, zdjęcia [barwne reprodukcje obrazów, fotografie rzeźb i eksponatów] w tekście, oprawa twarda płócienna, format 12,5x19,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„IMPRESJONIZM” -

»Nie brak znakomitych rytowników:

— mało test wielkich kolorystów«. DIDEROT

Długą drogę przeszła sztuka w ciągu stu lat, które nas dzielą od pierwszych przejawów orientacji i szkoły impresjonistycznej. Burzliwa była atmosfera wokół początków nowej epoki i burzliwe dalsze dzieje inicjatywy artystycznej, która do dziś nie straciła energii swej dociekliwości w sprawdzaniu mocy i granic stosowalności malarstwa jako instrumentu poznania, wyrażania i oddziaływania. Zaczynała sią w poszukiwaniach impresjonistów jakaś zupełnie nowa epoka dziejów sztuki, różna w wielu podstawowych zakresach od sumy zjawisk dawniejszych.

Zmieniały się i będą zmieniać nadal sposoby odczytywania malarstwa impresjonistów. Różniły się pod tym względem już nawet sformułowania samych twórców tego ruchu. W nowszych, zwłaszcza w ostatnich czasach ogromnej rozbudowie uległ zakres i zasób informacji o przebiegu wydarzeń tworzących historię impresjonizmu i o życiu czołowych malarzy tej grupy. W chwili obecnej znajomość faktografii i mechaniki procesu rozwojowego impresjonizmu przewyższyła precyzją i bogactwem wszystko, co wiemy o jakiejkolwiek innej minionej epoce. Tok wypadków śledzić możemy nieomal z dnia na dzień.

Szeroko rozbudowana kronika impresjonizmu przesłania nam jednak często zarysy rozwoju jego idei malarskich. Skupienie się nad jego wewnętrznymi przeobrażeniami odwiodło nieco uwagę od refleksji nad właściwą pozycję tego zjawiska w szerokim całokształcie ewolucji życia artystycznego i ideologii.

Imponujące publikacje dokumentacyjne L. VENTURIEGO czy opracowania historyczne J. REWALDA pozwalają dokładnie uchwycić stosunki między bywalcami »Cafe Guerbois« czy stosunki rodzinne Renoira, ale stosunek historyczny impresjonizmu do romantyzmu czy do realizmu ujmujemy nadal tylko w kategoriach ogólników.

Wiemy skąd wywodzą się rodziny Degasa czy Pissarra, ale dużo mniej o rodowodzie teorii impresjonistycznych. Znamy nędzę życia młodego Moneta i towarzyskie ambicje Maneta, ale pozycja całego ugrupowania impresjonistów i funkcja jego manifestacji w ogólnej historii stosunków między środowiskami twórczymi a szerszymi kręgami społecznymi nie stała się dotąd przedmiotem podobnie skrupulatnych studiów socjologicznych. Nawet impresjonistyczny stosunek do natury nie został precyzyjnie określony i odróżniony od ogólniejszych tendencji naturalistycznych cechujących sztukę XIX wieku.

Nie stawiając sobie w tych warunkach ambicji wygórowanych spróbujmy jednak nakreślić zarys dziejów impresjonizmu w sposób, który na miarę możliwości uwypukli zarówno odrębność tego zjawiska, jak i jego powiązania z przeszłością, a z drugiej strony z dalszymi losami sztuki i który, przy całym zróżnicowaniu wewnętrznym, ukaże zakres jednorodności nurtu i jego funkcję w ogólniejszym mechanizmie życia epoki, z której wielokrotnie czerpał, a zarazem wielokrotnie jej się przeciwstawiał.

Spis treści – patrz foto.

- Polecam!