ЗОЛОТЫЕ ОКНА Адольф Рудницкий

ZŁOTE OKNA

Adolf Rudnicki

Wydawnictwo Czytelnik 1963

seria Głowy wawelskie

100 x 150

str. 184

stan db-

Adolf Rudnicki (ur. 22 stycznia 1909 w Żabnie[a], zm. 14 listopada 1990 w Warszawie) – polski pisarz prozaik i eseista pochodzenia żydowskiego.

Pochodził z chasydzkiej rodziny żydowskiej. Urodził się jako Aron Hirschhorn. Był syn karczmarza, Isaaka Hirschhorna, który był także pomocnikiem cadyka w Tarnowie, i Nechy ze Schneiderów. W 1931 ukończył szkołę handlową i podjął pracę jako urzędnik bankowy. Debiutował jako prozaik w 1930 na łamach dziennika „Kurier Poranny” nr 234, w którym wydrukowano jego nowelę pt. Śmierć operatora. Pierwszą powieść pt. Szczury napisał w 1932 r.

Był uczestnikiem kampanii wrześniowej, został wzięty do niewoli, z której uciekł. W latach 1940–1941 przebywał we Lwowie, gdzie był członkiem Narodowego Komitetu Żydowskiego. 17 września 1940 wstąpił do Związku Radzieckich Pisarzy Ukrainy. Od 1942 przebywał w Warszawie, gdzie działał w podziemiu kulturalnym. W 1944 wstąpił jako ochotnik do Armii Krajowej. Brał udział w powstaniu warszawskim.

Po wojnie mieszkał w Łodzi, a później w Warszawie. Poświęcił się pracy pisarskiej. Współpracował z pismami „Kuźnica” i „Świat”.

Znaczącym motywem twórczości Rudnickiego jest martyrologia Żydów. Określenie „epoka pieców” pochodzi od tytułu jednego z jego utworów. Rudnicki pisał także utwory psychologiczne oraz eseje.

Zmarł w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie .