Мои истории в снимках, Цезарий ПОМИКАЛО [WIW 2017]

Tytuł: Moje historie w migawkach, seria wydawnicza - „Biblioteka Polski Zbrojnej”.

Autor: Cezary POMYKAŁO.

Wydawca: Wojskowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 2017. 219 stron, zdjęcia w tekście i we wklejkach, oprawa twarda tekturowa, lakierowana, format 29x21,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Moje historie w migawkach”. Grupy rekonstrukcji historycznej stanowią dziś jedno z najciekawszych zjawisk społecznych od czasu odzyskania niepodległości w 1989 roku. Idealnie wpisują się w funkcjonowanie organizacji pozarządowych, które są niezbywalnym elementem społeczeństwa obywatelskiego. Potwierdzają, że jest możliwe działanie pozytywne społecznie, a jednocześnie bardzo atrakcyjne, jeśli chodzi o edukację historyczną.

Gdy uznamy, ze rekonstrukcja historyczna jest ruchem entuzjastów, którzy starają się jak najdokładniej odtwarzać fragmenty przeszłości, to taka definicja pozwoli nam zawęzić próbę opisania tego zjawiska w Polsce do okresu po roku 1989. Data ta bowiem stała się cezurą możliwości nieskrępowanych działań obywatelskich, a także legalnego posiadania elementów umundurowania, wyposażenia i uzbrojenia historycznego. Oczywiście przed tą datą wiele inicjatyw nosiło znamiona bardzo dobrej rekonstrukcji historycznej. Należy tu wymienić m.in. ruch rycerski czy harcerskie drużyny kawaleryjskie, ale ich działalność była krępowana nierozumnymi przepisami prawnymi lub - co gorsza - nadgorliwością ideologiczną PRL-u.

Pomijając zasługi ruchu rycerskiego, którego członkowie do dziś tworzą niezwykle ciekawy zespół sympatyków wielu epok, od czasów najdawniejszych do średniowiecza, warto wspomnieć, że w latach dziewięćdziesiątych XX wieku wielką popularnością cieszyły się pododdziały kawaleryjskie pułków II Rzeczypospolitej i oddziały epoki napoleońskiej. Napoleończycy zresztą jako pierwsi zaczęli działać jak zachodnie grupy rekonstrukcyjne. Z wielką starannością odtwarzali epokowe elementy ubioru i uzbrojenia, mieli bowiem możliwość zakupu bez pozwolenia strzelającej broni palnej.

Jednak przełomowe dla współczesnego ruchu rekonstrukcyjnego w Polsce była Inscenizacja w roku 2002 bitwy nad Bzurą. Zapoczątkowało ono powstanie i rozwój kilkunastu grup rekonstrukcji historycznej oraz organizowanie dużych widowisk, odtwarzających dość skomplikowane działania militarne z bronią strzelającą i pirotechniką.

Rekonstruktorską pasją są dziś ogarnięte różne środowiska. Odwzorowują historię od czasów napoleońskich aż do wojny w Wietnamie. Trudno oszacować wielkość ruchu - na portalu Dobroni.pl Jest zarejestrowanych prawie 50 tys. osób, ale to tylko część środowiska, które dysponuje również kilkoma dużymi gronami dyskusyjnymi na portalach społecznościowych i kilkuset stronami grup rekonstrukcyjnych.

Dziś rekonstrukcję uznaje się za pomocniczą naukę historii. Na jej temat są pisane prace magisterskie i doktorskie. Same zaś działania rekonstruktorów przypominają coraz rzadziej tylko i wyłącznie pokazy działań militarnych, a coraz częściej - projekty badawcze, w których od uczestników wymaga się więcej wiedzy historycznej i rzetelności. W większości są to wszechstronne zespoły dysponujące potężnym potencjałem zarówno teoretyczno-naukowym, jak i praktycznym. Nic więc dziwnego, że kompetencje rekonstruktorów są wykorzystywane w filmach czy programach: edukacyjnych.

Prezentowany album Cezarego POMYKAŁO to uchwycony na zdjęciach wielki współczesny rekonstrukcyjny rozmach. Odbędziemy wędrówkę przez kilka epok, które staraliśmy się krótko opisać, jak bowiem mawiają rekonstruktorzy, w tego typu przedsięwzięciach „jeden obraz jest wart więcej niż tysiąc słów”. [Paweł ROZDŻESTWIEŃSKI, redaktor portalu Dobronipl]

„Moje historie w migawkach” - Przyjęło się, że rekonstrukcja historyczna to termin określający działania służące odtworzeniu konkretnego fragmentu minionych dziejów. Rekonstruktorzy za pomocą strojów oraz dzięki znajomości dawnych obyczajów i przebiegu bitew historycznych przybliżają widzom często zapomniane wydarzenia.

Zdjęcia, które zrobiłem podczas inscenizacji historycznych, początkowo miały dokumentować te imprezy, uwieczniać ich atrakcyjność i widowiskowość. Z czasem jednak stały się próbą innego spojrzenia na to zjawisko. Uświadomiłem sobie bowiem, że tak naprawdę mam możliwość kreowania polskiej historii niejako od podstaw. Dlatego coraz częściej zacząłem reżyserować indywidualne sesje prezentujące głównie polskich żołnierzy. Zdałem sobie tym samym sprawę, że wciąż nie wypracowaliśmy sposobu pokazywania naszego wojska, szczególnie tego, które walczyło w II wojnie światowej. W dokumentacjach źródłowych było dużo zdjęć dumnych, wręcz butnych Niemców, świetnie propagandowo fotografowanych Rosjan czy wreszcie wszędzie podobnie wyglądających” amerykańskich chłopców”. Ogólna akceptacja tego schematu sprawiła, że wszyscy nieświadomie mu ulegali z rekonstrukcji historycznych przywoziliśmy głównie dobre zdjęcia obcych żołnierzy, bo nasi byli jacyś tacy... zwykli.

Najtrudniej było z powstaniem warszawskim. Z jednej strony - piękne mundury niemieckie projektowane przez Hugo BOSSA, z drugiej - bojownicy w cywilnych ciuchach, tylko dzięki broni przypominający z wyglądu żołnierzy. Ta dysproporcja stawała się irytująca. Dlatego zacząłem poszukiwać innego sposobu fotografowania historii. Z czasem bliżej poznawałem ludzi z drugiej strony obiektywu i odkrywałem ich pasję. Nie chodziło tylko o zabawę w wojnę, lecz świadomą służbę na rzecz Polski. Mój pogląd na tamte wydarzenia zaczęli kształtować także kombatanci.

Coraz częściej moje zdjęcia służyły promowaniu naszej historii, a dokładnie wypracowaniu pewnego stylu lub raczej sposobu prezentowania naszego wojska. Zestawienie okresu świetności husarii i sienkiewiczowskiego romantyzmu z twardymi realiami II wojny światowej jest tutaj kluczem do sukcesu.

Mam nadzieję, że dzięki takiemu ujęciu tematu album ten będzie nie tylko upamiętniał bohaterów minionych czasów, lecz także promował rodzimą kulturę i zachęcał do dyskusji nad dziejami polskiego oręża. [Cezary POMYKAŁO]

Cezary POMYKAŁO - Bardziej artysta niż fotograf, projektant, entuzjasta wojskowości i munduru. Studiował grafikę na ASP w Warszawie. Od 10 lat zajmuje się fotografowaniem ludzi w kontekście historycznym.

Moje historie:

• I. Wszystko było największe;
• II. Olszynka GROCHOWSKA;
• III. Zryw jak rozsypany proch;
• IV. Wielka wojna;
• V. Historyczne przedpola;
• VI. Szarża pod ARCELINEM;
• VII. W klimacie dwudziestolecia;
• VIII. Najważniejsze widowiska;
• IX. Legendarny „RADOSŁAW”;
• X. Dni wolności;
• XI. Twarze rekonstrukcji;
• XII. Nieskończona wojna;
• XIII. Niepokorni lat socjalizmu.

- Polecam!