Столбцы с перцем и солью, Ян РЕМ [Ежи УРБАН]

Tytuł: Felietony z pieprzem i solą.

Autor: Jan REM [Jerzy URBAN].

Wydawca: Spółdzielnia Wydawnicza CZYTELNIK, Warszawa 1986, wydanie I. 291 stron, oprawa miękka, format 11x18,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki (okładka ponownie doklejona do bloku) – poza tym stan OK.

„Felietony z pieprzem i solą” - zbiór kilkudziesięciu tekstów na tematy polityczne [w zdecydowanej większości] uprzednio zamieszczane w prasie polskiej przez Jerzego URBANA i sygnowanych pseudonimami „Jan REM” oraz „KLAKSON”.

„Felietony z pieprzem i solą”. Od Autora - Pod imieniem i nazwiskiem Jana REMA zamieszczam w tej książce felietony podpisywane uprzednio w prasie tym właśnie pseudonimem, ale także innym: KLAKSON. Sprowadzam je do wspólnego mianownika, ponieważ nie różnią się intencją polityczną i ani myślą przewodnią. Klakson tylko wypowiada się krócej niż REM, bardziej swawolnie i natarczywie.

Teksty wybrane do tej książki nazywam felietonami, gdyż to gatunek w Polsce pokupny. Podobnie postępuje Centrala Rybna, która ikrę śledziową, ongiś odpadek, nazwała kawiorem i sprzedaje za wybitnie ciężkie pieniądze. Różne zresztą przemianowania są w Polsce opłacalne, nie tylko towarów.

Wydaję już nasty zbiór felietonów, więc czas się zwierzyć, że nigdy w życiu moją intencją nie było napisanie felietonu. Zawsze pisałem artykuły publicystyczne, w moim przekonaniu bardzo poważne. Niestety redaktorzy i czytelnicy śmiali się, potencjał moich myśli uznawali za błahostkę i nazywali teksty felietonami.

Felietonistyka jest więc w moim przypadku owocem zawodowej klapy. Na ogół za tzw. poważną publicystykę, może uchodzić tylko to, co jest bardzo nudne. Jeżeli tekst choć trochę mniej nudzi — zaraz jest degradowany w hierarchii gatunków.

Raz przypięta łata felietonisty w ogóle się nie odkleja od ciała. Niektóre REMY są superważne, namaszczone, już nie tylko wyrażające myśl polityczną, lecz wręcz służące robieniu polityki, czego felieton nie śmiałby czynić, gdyż byłaby to profanacja. Jeśli jednak autor ma markę felietonisty, to nawet gdy pisze ciężko i nudno, wszystko, co wydrukuje, uchodzi za felieton. Reguła ta dotyczy nie tylko mnie, ale większości felietonistów.

Drugie ostrzeżenie, które jestem winien Czytelnikom: teksty są polityczne, to znaczy przeważnie mają politykę za temat, a intencję polityczną — zawsze. W niektórych jest ona nieco ukryta, ale nie bardzo.

Na tym słowo od autora kończę, gdyż nie mam niczego do powiedzenia. Istnieje pogląd, że osoby zawodowo zajmujące się pisaniem dlatego mogą; uprawiać produkcję słów, że mają więcej od innych do powiedzenia; zaś osoby mniej mające do powiedzenia zajmują się wytwarzaniem przedmiotów i innymi niepisarskimi zajęciami. Z całą odpowiedzialnością stwierdzam, że jest odwrotnie. Osoby nie piszące mają więcej do powiedzenia niż piszące. Po prostu ludzie, którzy długo żyją z pisania, już dawno powiedzieli wszystko, co tylko mieli do powiedzenia, o ile w ogóle kiedykolwiek cokolwiek mieli. Odwrotnie ci, którzy nie piszą. Jeżeli mają coś do powiedzenia, to mają to ciągle, gdyż nie publikując nie I tracą swego stanu posiadania.

Ja piszę od lat trzydziestu czterech i proszę to uznać za trzecie ostrzeżenie przed lekturą. Uznaję niniejszym swoją odpowiedzialność przed Czytelnikami za zrzuconą. [Jan REM]

Spis treści – patrz foto.

- Polecam!