За кулисами Варшавской РАТУШИ, Яцек ВОЙЦЕХОВИЧ

Tytuł: Kulisy warszawskiego RATUSZA.

Autor: Jacek WOJCIECHOWICZ (w rozmowie z Magdaleną RIGAMONTI).

Wydawca: Wydawnictwo Od Deski Do Deski, Warszawa 2018. 219 stron, zdjęcia we wklejkach, oprawa miękka lakierowana, format 14,5x20,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Kulisy warszawskiego RATUSZA”:

Przez lata naszej znajomości z Jackiem widzieliśmy, jak zmienia się Warszawa, jak staje się coraz piękniejsza, coraz łatwiej i przyjemniej się w niej żyje. Wiedzieliśmy, że Jacek stoi za tymi zmianami. Nieraz chodziliśmy z nim po mieście, zabierał nas na wycieczki rowerowe, pokazywał nowę miejsca, budynki. Chwalił sie tym, co buduje, opowiadał, jakie są plany rozwoju miasta. On zna tu każdą ulicę, każdą inwestycję. Warszawa to jego pasja. Nawet na tych spacerach był zawsze w pracy. Odbierał telefony, myślał, co jeszcze można by zrobić dla mieszkańców. Jesteśmy w pełni przekonani, że nikt nie jest tak przygotowany do pełnienia funkcji Prezydenta Warszawy jak Jacek Wojciechowicz. [dr hab. Marzena DĘBSKA, prof. Romuald DĘBSKI]

Magdalena RIGAMONTI, dziennikarka słynąca ze znakomitych wywiadów tym razem zadaje trudne pytania Jackowi WOJCIECHOWICZOWI, byłemu wiceprezydentowi Warszawy. Z ich rozmowy powstała interesująca książka będąca wywiadem rzeką, dzięki któremu czytelnik poznaje kulisy rządzenia stolicą Polski, gabinetowe rozgrywki o władzę, mechanizmy podejmowania decyzji dotyczących wielomiliardowych miejskich inwestycji. Operacja EURO 2012, zwolnienie doktora Chazana, afera reprywatyzacyjna, pomnik smoleński. Przez dziesięć lat pracy w warszawskim ratuszu Jacek WOJCIECHOWICZ poznał wiele jego tajemnic. Teraz nadszedł czas, aby o nich opowiedzieć... [Tomasz SEKIELSKI]

„Kulisy warszawskiego RATUSZA”. Pomysł napisania książki zrodził się już w 2012 roku. To wtedy uświadomiłem sobie, że wszystko, co robimy w Warszawie, ma wymiar historyczny. EURO 2012, wielkie inwestycje to cywilizacyjny skok, którego dokonywała Warszawa. Atmosfera tamtych lat, zaangażowanie i entuzjazm wszystkich, którzy brali w tym udział, były niesamowite. U dało się stworzyć świetny zespół urzędników, któremu nie tylko chciało się działać, ale też czuli radość z tego, co robią. Wtedy, w tych pierwszych latach rządzenia Warszawą, w kuluarach RATUSZA krążyło często powtarzane przez prezydent Hannę GRONKIEWICZ-WALTZ zdanie: „Idźcie, zapytajcie WOJCIECHOWICZA”. Bo kiedy w sytuacjach wymagających podjęcia ważnych decyzji prezydent nie zawsze wiedziała, co zrobić, chętnie cedowała to na mnie.

Później, w 2016 roku, kiedy próbowano wmanewrować mnie w aferę reprywatyzacyjną, doszła nowa motywacja, a więc chęć dania świadectwa prawdzie. Kiedy odmówiłem podania się do dymisji ze stanowiska pierwszego zastępcy prezydenta Warszawy, a w zamian za to przyjęcia prezesury Tramwajów Warszawskich, co byłoby równoznaczne z wzięciem na siebie odpowiedzialności za aferę reprywatyzacyjną, postanowiłem sobie jednocześnie, że będę walczył o swoje dobre imię po dwudziestu latach pracy dla Warszawy i ujawnię prawdę, jaką znam. Robię to przede wszystkich dla moich dwóch synów - jedenastoletniego Kubusia i pięcioletniego Jasia. Chcę, by mogli być dumni z tego, co robiłem, i wiedzieli, że ich ojciec nie był zamieszany w żadne afery.

Chciałem też utrwalić ten szczególny okres rozwoju Warszawy, by pokazać mieszkańcom, jak rodziły się różne decyzje, jakie były napięcia, nieraz sprzeczne uwarunkowania, a zarazem, ile było determinacji i woli, by wykorzystać te swoiste pięć minut dobrej koniunktury, jaka pojawiła się dla stolicy.

Ta książka nie jest personalnym atakiem na nikogo. Nie jest też atakiem na Platformę Obywatelską, a jedynie na metody działania, których nie podzielam i na które się nie zgadzam.

Tworząc ją, chciałem też podziękować wszystkim tym, z którymi pracowałem bezpośrednio i pośrednio, a jest to kilka tysięcy osób. Praca z nimi, choć czasem trudna, dawała mi wielką satysfakcję. Te podziękowania kieruję również do tych, którzy ze względów koniunkturalnych dziś starają się wymazać ślady naszej współpracy. Z panią prezydent mam szczególny problem. To przecież ona stworzyła mi możliwość pracy dla Warszawy, za co jestem jej niezmiernie wdzięczny. Ale to też ona, odwołując mnie w kontekście afery reprywatyzacyjnej, z którą nie miałem nic wspólnego, wzięła udział w próbie mojego politycznego unicestwienia. Nie kwestionuję jej prawa do odwołania mnie, ale nie powinna była tego robić w takim momencie i w taki sposób.

Mimo wszystko chcę jednak pamiętać to, co dobre, dlatego: Dziękuję, Pani Prezydent. [Jacek WOJCIECHOWICZ]

- Polecam!