Мои приключения с историей, Мэриан БРЭНДИС [1981]

Tytuł: Moje przygody z historią, seria wydawnicza - „Biblioteka PULS-u”.

Autor: Marian BRANDYS.

Wydawca: Wydawnictwo NOWa [wydawnictwo II obiegu], Warszawa [październik] 1981, wydanie I. 112 stron, oprawa miękka, format 14,5x19,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Moje przygody z historią”. Jak stałem się pisarzem historycznym - Z powołania jestem reporterem czy - jak to się dzisiaj mówi -reportażystą. Przez wiele lat starałem się opisywać otaczającą mnie konkretną rzeczywistość i - może to zabrzmi patetycznie - tłumaczyć czytelnikom Polskę. Nie zawsze tłumaczyłem ją właściwie. Reportaż jest w większym stopniu uzależniony od aktualnej rzeczywistości niż literatura piękna. Moja twórczość reporterska rozwijała się w pełnej zgodzie z powojenną historią polskiego reportażu. Przeżywałem kolejno jej wszystkie upadki i wzloty, poczynając od okresu płaskiego ilustrowania oficjalnej, hiperoptymistycznej wersji rzeczywistości w pierwszym dziesięcioleciu powojennym, aż po wspaniały wybuch „polskiej szkoły reportażu” w połowie lat pięćdziesiątych – „szkoły”, której miałem szczęście współpatronować jako kierownik działu reportażu w nie istniejącym już dzisiaj tygodniku „ŚWIAT”.

Mój okres socrealistyczny skończył się gdzieś w roku 1952, po ukazaniu się mojej książki „Początek opowieści”, opowiadającej o budowie Nowej Huty. Do tego czasu pisywałem słoneczne, bezkonfliktowe reportaże o zasadniczych zmianach dokonujących się w powojennej Polsce. Sławiłem zwycięską walkę dobrego nowego ze złym starym. Z całego serca pochwalałem budowę nowych domów, fabryk i miast robotniczych; Dawałem wyraz głębokiej wierze, że wraz z nowymi murami będą nam rośli wspaniali nowi ludzie. Mój ślepy, żarliwy optymizm wynikał z doświadczeń i urazów przeszłości. Za sobą miałem kilka lat przedwojennego bezrobocia, zesłanie do Berezy mojego ojca, rozpaczliwą kampanię wrześniową, przeszło pięcioletnią wegetację w niemieckim oflagu, gdzie uświadamiali mnie politycznie (byłem w tych sprawach zupełnie zielony) tacy ludzie, jak wybitny filozof marksistowski Adam UZIĘBŁO, późniejszy generał ludowego wojska polskiego a następnie w czasach stalinowskich - więzień stanu; wreszcie straszliwy 10-dniowy marsz ewakuacyjny z obozu i u kresu tego marszu-mordowni, kiedy czuliśmy już w sobie nieuchronną śmierć - wyzwolenie przez dwa czołgi, z których po raz pierwszy w życiu usłyszałem śpiewną mowę rosyjską. Potem powrót do kraju: porażenie widokiem zdruzgotanej Warszawy, zapał odbudowy, dogasająca na poboczach tragiczna wojna domowa. JAŁTA.

Wszystko to razem sprawiło, że narosło we mnie żarliwe pragnienie rozwiązań pozytywnych. Dlatego bez większych oporów zawierzyłem optymistycznej wersji rzeczywistości, głoszonej wówczas nie tylko przez polityków i propagandystów, lecz również przez wybitnych historyków, pisarzy i poetów. Dlatego, pisząc moje socrealistyczne reportaże, byłem najgłębiej przekonany, że dobrze służę mojemu krajowi i właściwie tłumaczę moim czytelnikom zmiany zachodzące w Polsce...

Treść:

• Jak stałem się pisarzem historycznym;
• Królestwo Białorusi;
• Strażnik Królewskiego Grobu;
• Od dzwonka do dzwonka [pisane w oparciu o dzienniki 1977-78].

- Polecam!