Telegram konsula BLOODA (Nixon, Kissinger...) 2015

Tytuł: Telegram konsula BLOODA (Nixon, Kissinger i zapomniane ludobójstwo).

Autor: Gary J. BASS, przełożył Janusz Ochab.

Wydawca: Wydawnictwo CZARNE, Wołowiec 2015. 575 stron, mapka w tekście, zdjęcia we wklejkach, oprawa twarda tekturowa, format 16x24 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Telegram konsula BLOODA (Nixon, Kissinger i zapomniane ludobójstwo)” - Książka BASSA to pierwsza szczegółowa analiza zaangażowania Stanów Zjednoczonych w konflikt między Pakistanem Zachodnim a Wschodnim w 1971 roku, w którego rezultacie kilkaset tysięcy Bengalczyków straciło życie, a około dziesięciu milionów musiało ratować się ucieczką do Indii. Opierając się na wcześniej nieznanych taśmach z Białego Domu, niedawno odtajnionych dokumentach i własnym rozległym dziennikarskim śledztwie, Gary BASS odkrywa zdumiewające fakty na temat kontrowersyjnej polityki zagranicznej USA epoki Richarda NIXONA i Henryego KISSINGERA. Książka znalazła się w finale Nagrody Pulitzera w kategorii ‘literatura faktu, otrzymała m.in. Nagrodę im. Lionela Gelbera, Nagrodę Literacką im. Arthura Rossa, Nagrodę literacką im. Roberta H. Ferrella oraz Nagrodę Literacką im. Bernarda Schwartza przyznawaną przez Towarzystwo Azja-tyckie w Nowym Jorku. Została też uznana za jedną z najlepszych książek roku przez „The Economist”, „Financial Times”, „The New Republic”, „The Washington Post”, „Kirkus Reviews” oraz „The New York Times”.

Ponura, niesamowita i szokująca opowieść[...]. Po odejściu z zajmowanych stanowisk Nixon i Kissinger przez długie lata cieszyli się reputację znakomitych polityków. Ta książka pokazuje, jak bardzo opinia ta była niezasłużona. [Dexter Filkins, „The New York Times 800k Review”]

Ta książka doprowadzi czytelnika do mdłości. Wnikliwa, poważna, zaangażowana moralnie praca, którą czyta się jak pierwszorzędną powieść. [„The Times Literary Supplement”].

Przedmowa - Archer Blood, konsul generalny Stanów Zjednoczonych w Dhace, był dystyngowanym dyplomatą pochodzącym z Wirginii, weteranem II wojny światowej, który po pobycie na kilku zagranicznych placówkach wreszcie zaczął robić prawdziwą karierę w służbie dyplomatycznej. Był sumienny i precyzyjny, a niektórzy spośród jego mniej zdyscyplinowanych podwładnych z amerykańskiego konsulatu poznali go jako dobrego, spokojnego człowieka.

Polubił pracę w tej biednej, zielonej i bagnistej krainie. Jednak poza brudnymi murami konsulatu, w parnym upale, miasto umierało. Co wieczór Blood słyszał strzały. W nocy 25 marca 1971 roku armia pakistańska rozpoczęła bezlitosną rozprawę z Bengalczykami na całym obszarze, który wówczas był Pakistanem Wschodnim, dziś zaś jest Bangladeszem. W samej Dhace wiele tysięcy ludzi zastrzelono, zbombardowano lub spalono żywcem.

Blood spędził tę ponurą noc na dachu swojej oficjalnej rezydencji, patrząc na rozświetlone pociskami smugowymi niebo i słuchając huku wystrzałów. Na terenie całego miasta wybuchały pożary. Blood znał ludzi ukrytych w ciemnościach poniżej. Lubił ich. Wielu cywilów, teraz umierających od kul, było jego znajomymi z pracy - z niektórymi się przyjaźnił.

On i jego podwładni uważali, że ich zadaniem jest przekazać jak najwięcej wiadomości o tych wydarzeniach do Waszyngtonu. Będąc świadkami jednej z największych zbrodni zimnej wojny, dokumentowali i opisywali z przerażającymi szczegółami rzeź bengalskich cywilów: fragment miasta wielkości ponad dwudziestu kwartałów zrównany z ziemią ogniem karabinów maszynowych, zniszczone dwa budynki redakcyjne miejscowej gazety, osady z krytych strzechą domów stojące w płomieniach, celowo wybrane obiekty należące do hinduistycznej mniejszości.

Amerykański konsulat zdawał szczegółowe relacje o zabójstwach dokonywanych na terenie kampusu uniwersyteckiego w Dhace, zwykle oazie zieleni i spokoju, którą zdewastowało pakistańskie wojsko. Żołnierze wyciągali z domów i zabijali na miejscu nauczycieli akademickich. Podobny los spotkał administratora hinduskiego akademika, szanowanego filologa angielskiego, którego wywleczono z mieszkania i zabito strzałem w szyję. Blood wymieniał nazwiska sześciu innych członków wydziału „bez wątpienia zamordowanych przez wojsko” oraz kilku innych, którzy prawdopodobnie podzielili ich los. Amerykanin, który odwiedził w tym czasie kampus, donosił, że studenci uciekający z trawionego pożarem akademika ginęli od kul karabinów maszynowych.

„Co najmniej dwa masowe groby w kampusie” - depeszował Blood. „Straszliwy smród”. Według robotników zmuszonych do wykopania tych grobów w jednym z nich znalazło się sto czterdzieści osiem ciał. Urzędnik konsulatu w Dhace szacował, że w ciągu pierwszych dwóch dni czystek zabito co najmniej pięciuset studentów, z których prawie żaden nie stawiał oporu. Blood uznał, że plotki mówiące o tysiącu ofiar są „przesadzone, choć w dzisiejszych czasach nie można niczego wykluczyć”. Donosił również, że pewien Amerykanin widział, jak po masakrze do kampusu przyjechała wojskowa ciężarówka, w której, ciasno upakowano około dwudziestu pięciu ciał”, i że był to ostatni z wielu podobnych transportów.

Blood dobrze wiedział, że jego zwierzchnicy w Waszyngtonie wcale nie chcą otrzymywać takich wiadomości. Pakistan był sojusznikiem Stanów Zjednoczonych - wojskową dyktaturą, ale zaciekle antykomunistyczną. Blood szczegółowo opisywał, jak Pakistan używa amerykańskiej broni - czołgów, myśliwców odrzutowych, olbrzymich samolotów transportowych, dżipów, karabinów i amunicji - do rozprawy z Bengalczykami. Wchodząc w jeden z najdziwniejszych sojuszy zimnej wojny, Prezydent Richard Nixon wsparł ten autorytarny rząd, podczas gdy despoci ze Związku Radzieckiego stanęli u boku demokratycznych Indii[...]

Spis treści:

Przedmowa;

• 1. Uprzedzenia i sympatie;
• 2. Cyklon;
• 3. Pani Gandhi;
• 4. „Oniemiali i przerażeni świadkowie”;
• 5. Telegram BLOODA;
• 6. Piekło u sąsiadów;
• 7. „Nie naciskajcie Yahyi”;
• 8. Exodus;
• 9. Osamotnione Indie;
• 10. Chiński kanał;
• 11. Wschód jest czerwony;
• 12. Mukti Bahini;
• 13. „Do diabła z cholernym Kongresem”;
• 14. Radzieccy przyjaciele;
• 15. Kennedy;
• 16. „Skakaliśmy przed tą jędzą na dwóch łapkach”;
• 17. Listopadowe działa;
• 18. Wojna czternastodniowa;
• 19. „Uważam to za naszą Nadrenię”;

Epilog;

Podziękowania;

Przypisy;

Źródła fotografii;

Indeks.

- Polecam!