Затонувшие корабли скрывают сокровища, Анджей СТРЖЕБЛИСКИ [1971]

Tytuł: Wraki kryją skarby, seria wydawnicza – „Miniatury Morskie. Epizody Żeglugi. Zeszyt 47. (24.)”.

Autor: Andrzej STRZEBLISKI.

Wydawca: Wydawnictwo Morskie, Gdynia 1971, wydanie I. 64 stron, zdjęcia, rysunki i mapki w tekście i na stronach wewnętrznych okładki, oprawa miękka, format 12x16,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (plam po farbie drukarskie na stronie ze stopką - błąd drukarski) – poza tym stan OK.

„Wraki kryją skarby” - Na dnie oceanu spoczywają poskręcane kawałki drewna i metalu, które niegdyś pływały po morzach. Wewnątrz kadłubów tych dumnych ongiś jednostek kryją się historię o ludziach, którzy znajdowali się na ich pokładach i o skarbach przewożonych w ładowniach...

„Skarby zatoki ABUKIR” - Do diabła z takim wywiadem! — NELSON rąbnął pięścią w stół, zerwał się z krzesła i nerwowo zaczął spacerować po kabinie.

Sekretarz, któremu właśnie dyktował list do admiralicji, bez zdumienia przyjął ten wybuch. Kontradmirał był znany z tego, że używał, a nawet nadużywał, mocnych słów.

— Roznosi Starego — pomyślał — nie ma się zresztą czemu dziwić...

— Niech pan sam rozważy — zwrócił się do niego NELSON — od półtora miesiąca na próżno uganiamy się za BONAPARTEM po całym Morzu Śródziemnym. Proszę policzyć, ile kosztuje dziennie utrzymanie w gotowości bojowej dziesięciu liniowców! Przecież taka suma wypłacona zręcznie umieszczonemu szpiegowi zrobiłaby z niego bogatego człowieka, a skarbowi Jego Królewskiej Mości oszczędziłaby dziesiątków tysięcy funtów! Ale o tym nie pomyślano i dziś nie wiemy ani dokąd ten Korsykanin pożeglował ze swoją flotą, ani w jakim celu.

A jak się sprytnie maskował! Przecież na północnych brzegach Francji rozwinął tak ożywioną działalność wojskową, że w Anglii poważnie przygotowywano się do odparcia spodziewanej inwazji, a sklerotyczne Ich Lordowskie Moście nie zauważyły, że jeszcze w lecie ubiegłego (1797) roku Francja obsadziła Wyspy Jońskie, Wenecję zmusiła do wydania floty, i z królem Sardynii uzgodniła przyłączenie tej wyspy do Republiki Francuskiej.

Całe szczęście, że — mimo koncentracji naszych okrętów w Cieśninie Kaletańskiej — silną flotę pod dowództwem lorda St. VINCENTA utrzymywano w okolicach Kadyksu, skąd w razie potrzeby możemy interweniować zarówno na północy, jak i na wschodzie. Wprawdzie, planując takie rozmieszczenie floty, nasza admiralicja liczyła się raczej z możliwością francuskiego desantu w Hiszpanii czy Portugalii niż z wyprawą BONAPARTEGO gdzieś w kierunku wschodnich brzegów Morza Śródziemnego. A teraz nie możemy go znaleźć!...

- Polecam!