МУСУЛЬМАНСКИЙ Ежегодник. Год IV. Том 3. 1416 Ч (1995)

Tytuł: Rocznik MUZUŁMAŃSKI. Rok IV. Tom 3. 1416 H (1995), seria wydawnicza – „Rocznik Muzułmański”.

Autor: redaktor imam Mahmad Taha ŻUK.

Wydawca: Stowarzyszenie Jedności Muzułmańskiej i Instytut Muzułmański, Warszawa 1995. 104 strony, oprawa miękka, format 15,5x23,5 cm.

Stan dobry – ogólne podniszczenie i zabrudzeni okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„Rocznik MUZUŁMAŃSKI. Rok IV. Tom 3. 1416 H (1995)”. Muzułmanie polscy są obecni w naszym kraju od ponad 500 lat, lecz wspólnota nasza istnieje w Polsce od 1937 roku. Dziś szyici skupieni są w Stowarzyszeniu Jedności Muzułmańskiej, działającym w Warszawie, Kielcach, Radomiu, Gdańsku, Łodzi, Kaliszu. Organem Stowarzyszenia jest „Rocznik Muzułmański”, wychodzący od 1992 roku. Wspólnota bierze udział w organizowanych w naszym kraju spotkaniach ekumenicznych, m. in. zaznaczyła swoją obecność na spotkaniu z Janem Pawłem II, w Światowym Dniu Modlitw w Warszawie. W 1989 roku Stowarzyszenie powołało Instytut Muzułmański, którego celem jest prowadzenie badań z zakresu teologii islamu, osadnictwa muzułmańskiego w Polsce i na Litwie. Instytut gromadzi także wszelkie materiały dotyczące muzułmanów polskich, niezależnie od ich miejsca zamieszkania.

„Rocznik MUZUŁMAŃSKI. Rok IV. Tom 3. 1416 H (1995)”. Od Redakcji - Jako muzułmanie i jako Polacy jesteśmy spadkobiercami wspólne go dziedzictwa wielu kultur i wielu reiigii katolickiej, protestanckiej, prawosławnej. żydowskiej karaimskiej muzułmańskiej.

W mowie potocznej przedstawiciele tych społeczności posługiwali się językiem polskim, ruskim (białoruskim i ukraińskim) litewskim łotewskim, jidisz, niemieckim, a nawet tatarskim i tureckim z grupy kipczackiej (ormiańsko-kipczackim). Obok tych języków funkcjonowały języki używane w liturgii poszczególnych religii łacin, język cerkiewnosłowiański, hebrajski, staroormianski, arabski.

Hebrajski to język żydów i karaimów. Traktaty rabinów I-ej Rzeczypospolitej drukowane w Wilnie, Lublinie, Krakowie znane były żydom w Europie, a nawet w muzułmańskim Maroku Karaimi przetłumaczyli z hebrajskiego wiele modlitw oraz Biblię Karaita IZAAK z Trok (1533-1594) napisał książkę „Chizuk emuna” zaś duchowny z Łucka Abraham FIRKOWICZ (1766-1874), zajmujący się etnogenezą Karaimów, dał podwaliny pod etniczne samookreślenie się tej społeczności.

Z liturgią muzułmańską związany jest język arabski. Alfabetem arabskim zapisywano teksty białoruskie i polskie. Pojawiały się pierwsze próby przetłumaczenia Koranu z języka arabskiego na język polski.

Ponadto w użyciu była greka, język francuski i włoski, co potwierdzają księgozbiory elit umysłowych Rzeczypospolitej. Dziedzictwo o którym tu mówimy, ulega ciągłemu poszerzaniu poprzez kontakty z innymi kulturami i wartościami duchowymi, wzbogacając naszą duchowość muzułmańską i otwierając nas na inne społeczności etniczne i religijne.

Każda z wymienionych wspólnot etnicznych czy religijnych wydala mędrców, mistyków, świętych, teologów. Wszyscy oni tworzyli wartości przyjmowane i uznawane przez ogół. Tak więc żadna z tych społeczności etnicznych czy religijnych nie może sobie rościć prawa wyłączności do dziedzictwa, któremu na imię POLSKA.

Instytut Muzułmański wysoko sobie ceni dorobek naukowy środowisk orientalistycznych Wilna i Warszawy w przeszłości i obecnie. Chcialby choćby w minimalnym zakresie dać świadectwo obecności w nim wysiłku intelektualnego muzułmanów polskich. Dlatego też w naszych planach wydawniczych znajduje się wiele dzieł ukazujących naukową myśl muzułmańską, na przykład Nahdż al-BALAGHA czy Al-Sahitat al-SAJJADIYYA. Pismo nasze pragnie wraz z innymi bliskimi nam społecznościami tworzyć emocjonalną wspólnotę różnych narodowości i kultur, wzbogaconą i powiększoną o duchowe dziedzictwo przeszłości.

Spis treści:

Od redakcji;

• RAMADAN, Nijak; I’tikaf, Laikat Al-Quadr;
• Chutba;
• Quss Ibn Sacida w teologicznej literaturze szyitów-immanitów;
• Elegia na śmierć Al-Husajna syna Alego;
• Asz-Szarif ar-Radi i jego poezja;
• Religijna literatura hausa a życie duchowe Nigerii Północnej;
• Pasza Mustafa Dżelaleddin (Konstanty BORZĘCKI) i Polak Heireddin (Karol KARSKI) krzewicielami tureckiej tożsamości narodowej;
• Uwagi do tematu: Lew TOŁSTOJ i islam;
• Dokumenty Kurułtaja Narodu Krymskotatarskiego (26-30 czerwca 1991 r.);
• Etnonim „TATAR” w czasie i przestrzeni;
• Sztuka tatarska na Krymie;
• Kurhan MAMAJA (legenda starokrymska);
• Karaimi na Krymie w XX wieku;
• Ogniska karaimskie (Łuck, Halicz, Wilno, Troki);
• Ogniska karaimskie po latach;
• Stulecie Karaimskiego Zarządu Duchownego w Trokach;
• Szymon SZYSZMAN;
• Krymczycy na Krymie;
• W kwestii etnogenezy Krymczaków w radzieckiej historiografii;

Kalendarz muzułmańskich świąt 1416 h (1995/96).

- Polecam!