Гуцулы. Вклад в исследования по строительству...

Tytuł: HUCULSZCZYZNA. Przyczynki do badań nad budownictwem ludowym, seria wydawnicza – „Zakład Architektury Polskiej i Histroji Sztuki Politechniki Warszawskiej”.

Autor: Jerzy Żukowski.

Wydawca: Nakładem Stanisława Krycińskiego (odbitka z Biuletynu Historji Sztuki i Kultury Rocznik III. Nr 4. – Warszawa 1935), Warszawa 1991. 40 stron, rysunki, planiki i zdjęcia w tekście, oprawa miękka, format 16,5x23,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

„HUCULSZCZYZNA. Przyczynki do badań nad budownictwem ludowym” - Najdalej na południe wysunięty skrawek Polski zajmuje HUCULSZCZYZNA, jeden z najciekawszych i najbardziej romantycznych zakątków naszego kraju.

W obecnym stanie znajduje się ona na terenie Polski, Czechosłowacji i Rumunji, których wspólna granica zbiega się na szczycie STOHU w Czarnohorze. Część, która nam przypadła w udziale, jest największa, a jednocześnie najciekawsza tak pod względem etnograficznym jak i budowlanym. Nią też tylko zajmiemy się w niniejszej pracy.

Obecne granice polskiej HUCULSZCZYZNY, jak wskazuje mapka (załączona na ryc. 2), z zachodu, południa i wschodu dadzą się łatwo wyznaczyć. Granicą zachodnią stanowi pasmo CZARNOHORY i częściowo GORGANÓW, południową Biały Czeremosz, a od wsi Uścieryki połączone Czeremosze, wschodnia biegnie wzdłuż linji łączącej Kuty — Kosów — Pistyrt — Rungóry — Łanczyn.

Ponieważ granice HUCULSZCZYZNY polskiej pokrywają sią od zachodu i wschodu z politycznemi granicami Państwa (ryc. 2), otwarta zatem pozostaje jedynie kwestja wytyczenia jej zasiągu od północy: granica ta jest mniej uchwytna zwłaszcza od strony przyległych terenów zamieszkałych przez górali BOJKÓW.

Na podstawie dotychczasowych badań, przeprowadzonych przez Zakład Architektury Polskiej i Historji Sztuki Pol. Warsz. nic jeszcze konkretnego w tej sprawie powiedzieć nie można...

- Polecam!