Прогресс души, или рост в святости

Postęp duszy czyli o wzrost w świętości - Autor: O. Fryderyk William Faber

Wydawnictwo Pardwa, stron: 432, format 20,2x14,0cm, oprawa: miękka, ISBN: 978-83-950809-8-2, ISBN: 9788395080982

To prawdziwe arcydzieło literatury duchowej i zarazem najbardziej znana książka popularnego angielskiego konwertyty. Autor, z właściwą sobie przenikliwością, pisze o kluczowych aspektach naszej duchowej rzeczywistości. Jak sam stwierdza na kartach książki: „Nie ma na świecie zagadnienia dla nas ważniejszego niż kwestia naszego stosunku do Boga. Od niej zależy wszystko. Jest to mądrości mądrości”.

Rozważania ojca Fabera cechuje głęboka bezkompromisowość sądów oraz mistrzowska precyzja w odsłanianiu tajemnic ludzkiej duszy. Książka nie jest pozbawiona swoistego angielskiego humoru, co – przy poruszaniu spraw o doniosłym znaczeniu – czyni ją wolną od sztywnego moralizatorstwa. Wszystko to sprawia, że treść prezentowanego dzieła z pewnością zainteresuje i zaskoczy wielu spośród tych, którzy sądzą, że o życiu duchownym wiedzą już wszystko.

*

“Ażbyśmy się wszyscy zeszli w jedność wiary i poznania Syna Bożego, w męża doskonałego, w miarę wieku zupełności Chrystusowej. A czyniąc prawdę w miłości, żebyśmy rośli w nim we wszystkim, który jest głowa, Chrystus.” – Św. Paweł do Efezów.

"Istnieje pewnego rodzaju podobieństwo między roztargnieniami a grzechami powszednimi. Uwolnić się od nich całkowicie – niepodobna, ale jest w naszej mocy unikać ich z osobna, każdego po kolei. Kto by przeto postanowił wyleczyć się całkowicie z roztargnień, powiedziałbym mu: To ci się nie uda. Marzysz o stanie, który nawet u Świętych trwa tylko przejściowo, a jest właściwy stopniowi kontemplacji. Twoje szamotanie się tylko pogorszy twe niedomaganie, a brak powodzenia gotów cię wtrącić w zgryzoty i zniechęcenie. Wszystkie przyczyny, na które się powoływałem, zachęcając cię do spokoju wobec upadków, w jeszcze wyższym stopniu odnoszą się do roztargnień. Całkowite i ostateczne ich uleczenie graniczy z niepodobieństwem.

Ponieważ kusiciel wie dobrze, iż roztargnienia są nieuniknioną słabością naszej natury a zarazem najprzykrzejszą udręką ducha ludzkiego, dlatego często usiłuje zwodzić osoby duchowne, przedstawiając im zmniejszenie się roztargnień jako świadectwo ich postępu w życiu duchownym. Tym podstępem osiąga naraz kilka celów.

Odwraca uwagę od rzeczywistych przywar, zwłaszcza od upadków języka i straty czasu, następnie od prawdziwych środków postępu, z których istotnie mogliby skorzystać; natomiast przykuwa ich oczy, zamiłowania i dążności do przedmiotu tak beznadziejnego, jak Syzyfowe prace czy trud Danaid w starożytnym Hadesie. Rzeczywiście, starania tych dusz przypominają legendarne owo wtaczanie głazu na pochyłe zbocze oraz napełnianie wodą beczek bez dna; w pogoni za błędnym ognikiem wolności od roztargnień, który poczytali za oznakę swego postępu, narażają się na kłopoty, wysiłki, zabiegi, zawód i przygnębienie. Żeby się uwolnić od roztargnień zupełnie, trzeba by chyba mieć całą armię w ostrym pogotowiu, a i wtedy mogłaby się zakończyć cała ta walka naszą porażką. Sułtani mogli sobie pozwolić na wycinanie janczarów, którzy się wydawali im niebezpieczni, oraz zrównywać z ziemią mogiły swych ofiar. Z naszymi roztargnieniami nie pójdzie tak łatwo."

Nota o autorze: Faber Fryderyk, Wilhelm, oratorianin, pisarz ascetyczny, ur. 28 czerwca 1814 r. w Yorkshire. W r. 1827 posłany został do słynnego gimnazjum Harrow w Londynie, w r. zaś 1832 udał się do Oxfordu, gdzie studiował teologię. Tutaj zapoznał się z znakomitymi mężami jak Palmer i Gladstone. Powoli zyskiwał sobie na Fabera wpływ Newman, który kojąco oddziaływał na jego wątpliwości religijne. W r. 1839 przyjął święcenia anglikańskie i otrzymał probostwo Ambleside. Odbywszy podróż do Konstantynopola w r. 1842 napisał rozprawę Myśli o kościołach zagranicy. W r. 1843 Grzegorz XVI przyjmując go rzekł doń: «mój synu, masz dobre pragnienia, niech Bóg cię umacnia». Słowa te zrobiły potężne wrażenie i ostatecznie zdecydowały go do przyjęcia katolicyzmu. Jakoż 17 listopada 1845 r. złożył wyznanie wiary na ręce wikariusza apostolskiego biskupa Wareinga. W roku 1847 otrzymał od biskupa Wisemana z Oscott święcenia kapłańskie, a następnego roku pałając żądzą pracy dla dobra Kościoła, wstąpił do zgromadzenia Oratorianów. Przez lat 14 pracował w Londynie uwielbiany przez wiernych. Przez założenie bractw Krwi przenajświętszej i św. Patryka, przyczynił się wiele do rozbudzenia ducha pobożności. Pius IX w 1854 r. udzielił mu tytuł doktora teologii. Po zaborze państwa kościelnego, swoje przywiązanie do Stolicy Apostolskiej wyraził w piśmie Devotion to the Pope. Kardynał Manning podziwiał jego talent kaznodziejski, najwięcej wszakże rozpowszechniła się sława Fabera przez jego pisma ascetyczne, z których wyróżniały się szczególnie: Wszystko dla Jezusa, Londyn, 1853; Postęp duszy, tamże, 1854; Najświętszy Sakrament, tamże, 1856; Stopa krzyża, czyli cierpienia Maryi, tamże, 1858; Konferencje duchowne, tamże, 1859; Przenajdroższa Krew, tamże, 1860. Przepiękne są też jego pieśni i poezje. Faber † [zmarł] 25 września 1863 r. (Por. John Edw. Bowden, The Life and Lettres of Fred. Faber, Derby, 1869; Rosenthal, Conwertitenbilder, II, 348; J. W. Klein, Fried. Wil. Faber etc., Freiburg, 1879)". – Ks. Czesław Sokołowski (artykuł w "Podręcznej Encyklopedii Kościelnej" opr. pod red. ks. Zygmunta Chełmickiego, E.–F., Tom XI–XII. Warszawa – Kraków 1907, ss. 177-178).