ZESTAW WKRĘTAKÓW VDE IZOLOWANYCH 3 4 5,5 PH1 PH2

Zestaw wkrętaków VDE FUTURO

6-częściowy

do śrub płaskich i krzyżowych, stal chromowo-molibdenowo-wanadowa, satyna chromowana, z ergonomiczną rękojeścią dwukomponentową. Izolowane, testowane VDE zgodnie z DIN EN 60900 (VDE 0682-201):2013-04; EN 60900:2012

W skład zestawu wchodzą następujące wkrętaki:

Płaskie 3 4 5,5

Philips 1 2

Zachęcam do sprawdzenia naszej oferty gdzie są dostępne PRODUKTY Caramba.

Drogi użytkowniku pamiętaj o tym że dobór odpowiedniej końcówki wkrętaka daje sukces w wykonaniu pracy, unikniesz uszkodzonych gniazd wkrętów bądź śrub. Poniżej krótka historia oraz opis gniazd i jaki wybrać wkrętak żeby praca była przyjemna. Miłej lektury

Wkrętak albo popularnie śrubokręt – jedno z podstawowych narzędzi ręcznych. Wkrętak składa się z rękojeści i grotu. W najprostszym wykonaniu jest to pręt (najczęściej stalowy, ale bywają wkrętaki z innych metali, np. z mosiądzu oraz z tworzyw sztucznych), na jednym końcu ścięty lub spłaszczony tak, że powstała w ten sposób wąska krawędź umożliwia wsunięcie jej w wycięcie w łbie wkręta, co następnie, poprzez obrót wkrętaka wokół osi, umożliwia obrócenie wraz z nim samego wkrętu. Przeciwległy koniec pręta (grotu) zazwyczaj umocowany jest w uchwycie (rękojeści), zazwyczaj z tworzywa sztucznego, ułatwiającym obracanie wkrętaka, choć czasem stosuje się rozwiązanie polegające na wygięciu przeciwległego końca w sposób umożliwiający obrót narzędziem.

Do prac precyzyjnych z małymi mechanizmami służy wkrętak zegarmistrzowski. Jest to drobno karbowany, wąski walec zakończony różnymi końcówkami, od górnej strony posiadający obrotowy pierścień. Trzyma się go w inny sposób: obrotowy pierścień opiera się o wnętrze dłoni, a korpus obraca palcami.

Wkrętaki (a zatem i wkręty) zakończone są różnymi końcówkami. Jest wiele powodów stosowania różnych końcówek, niektórymi można przenieść większy moment obrotowy, inne są samocentrujące, jeszcze inne trudniejsze do uszkodzenia. Jednym z powodów opracowywania wciąż nowych wzorów końcówek jest też uniemożliwienie osobom nieupoważnionym wykręcania niektórych wkrętów (np. użytkownikom rozkręcania urządzeń gospodarstwa domowego).

Dla zainteresowanych trochę historii gniazd

Firma Phillips Screw Company, która w 1936 r. opracowała grot typu Phillips i żyła głównie z praw licencyjnych do patentu, zaczęła udoskonalać konstrukcję łba. W wyniku tych prac typ Phillips został ulepszony, a gdy w roku 1966 wygasły prawa patentowe do niego, firma wprowadziła nowy rodzaj wgłębienia – Pozidriv. Miał on dwie zasadnicze cechy różniące go od poprzednika. Pierwszą zmianą było zwiększenie powierzchni styku narzędzia i wkręta, co umożliwiło przenoszenie większych momentów i ograniczało naprężenia, redukując tym samym deformację wkręta oraz zużycie narzędzia.

Druga różnica była bardziej zasadnicza. W czasach, gdy powstawał grot Phillips, jednym z problemów występujących przy stosowaniu elektrycznych wkrętaków było częste uszkadzanie wkrętów przez przyłożenie nadmiernego momentu. Dlatego typ Phillips został zaprojektowany tak, aby pod wpływem dużego momentu skręcającego następowało automatyczne wyskoczenie narzędzia z wgłębienia. W ciągu 30 lat od wprowadzenia wgłębienia systemu Phillips wkrętaki napędzane elektrycznie lub pneumatycznie przeszły szereg zmian, między innymi zostały wyposażone w sprzęgła ograniczające moment siły. W związku z tym nowy standard Pozidriv ma tak zmienioną konstrukcję, że ogranicza możliwość wyśliźnięcia się narzędzia z wgłębienia. Ogranicza to dodatkowo deformację wkręta i zużycie narzędzia.

Już w pierwszej połowie XX wieku producenci wyrobów masowych zmagali się z problemami wynikającymi ze stosowania wkrętów z nacięciem prostym. Pozycjonowanie wkrętaków i wkrętów było czasochłonne, wypadające z wgłębień narzędzia uszkadzały wkręty i kaleczyły powierzchnie montowanych elementów. Opracowanie nowego typu łba było koniecznością.

W roku 1933 Amerykanin John P. Thompson uzyskał patent na wgłębienie o kształcie krzyża. Miało ono własności samocentrujące, co ułatwiało zestawienie narzędzia i wkręta oraz zapobiegało wypadaniu wkrętaka podczas montażu. Rozwiązanie było jednak dość trudne technologicznie na tamte czasy. Thompson zaproponował swój patent kilku producentom wkrętów, ale wszyscy twierdzili, że jest ono niewykonalne – naprężenia powstające przy wykonywaniu wgłębienia zniszczą łeb wkręta. Zainteresowanie wykazał dopiero pewien znajomy Thompsona – Henry F. Phillips, który natychmiast założył firmę Phillips Screw Company, namówił do współpracy największego producenta śrub w Ameryce – American Screw Company i odkupił prawa patentowe od Thompsona. Phillips dokonał kilku zmian w koncepcji Thompsona, zaś prezes American Screw Company zapowiedział, że zwolni każdego, kto uważa, że takiego wkręta nie da się wyprodukować. Dopiero po tych konstrukcyjno-organizacyjnych zmianach, w roku 1936 pojawił się wkręt systemu Phillips.

Nowy typ wgłębienia przyjął się bardzo szybko z powodu swoich niewątpliwych zalet. W ciągu kilku lat przyjęty został przez niemal wszystkich producentów śrub w Ameryce oraz rozprzestrzenił się na cały świat.

Phillips − typ grotu wkrętaka z nacięciem krzyżowym, z lekko skośnymi krawędziami oraz takie samo krzyżowe wgłębienie (nacięcie) na łbie wkręta. Kształt grota oraz nacięcia ustandaryzowany i oznaczany skrótem PH. Rodzaje nacięć z typowym zakresem stosowanych średnic łączników to m.in.: PH0000 - PH0 ≤ 2 mm, PH1 2-3 mm, PH2 3,5-5 mm, PH3 - PH5 ≥ 6 mm. Krawędzie wkrętaka i wgłębienie krzyżowe posiadają ścianki lekko zbieżne, przez co ściśle do siebie przylegają. Jednocześnie kształt narzędzia oraz zbieżność ścianek mają na celu spowodowanie efektu cam-out, czyli wyślizgiwania się głowicy narzędzia po przekroczeniu pewnego momentu obrotowego - było to zabezpieczenie przed zerwaniem wkręta/śruby przy montażu maszynowym, ponieważ w czasach wprowadzania tego rodzaju nacięcia wkrętarki mechaniczne nie posiadały jeszcze sprzęgieł poślizgowych. Po wprowadzeniu wspomnianych sprzęgieł, efekt cam-out stał się zbędny i niepożądany, co zaowocowało opracowaniem końcówki typu Pozidriv. Wkrętaki Phillips pasują do wkrętów Pozidriv z uwagi na zachowanie częściowej kompatybilności wstecznej, jednak nie jest to działanie zalecane, ponieważ groty Phillips ze względu na swoją konstrukcję oraz niepełne dopasowanie powierzchni współpracujących mają tendencję do wyślizgiwania się i uszkodzenia nacięcia krzyżowego lub narzędzia. Natomiast wkrętaki Pozidriv nie pasują do wkrętów Philips (bardzo łatwo dochodzi do efektu cam-out oraz do zniszczenia wkręta, a czasem narzędzia). Z tego powodu zaleca się używanie właściwych wkrętaków do stosowanych wkrętów, jak również odpowiednich rozmiarów wkrętaków.

Pozidriv – typ grotu wkrętaka z nacięciem krzyżowym, z krawędziami równoległymi oraz takie samo krzyżowe wgłębienie (nacięcie) na łbie wkręta. Oznaczany symbolem PZ, Pz, występuje w czterech rozmiarach: Pz1 2-3 mm, Pz2 3,5-5 mm, Pz3 6 mm, Pz4 8-12 mm. Podobny do typu Phillips, ale wgłębienie krzyżowe posiada ścianki prostopadłe do dna. Dla łatwiejszego rozróżnienia, końcówki grotów wkrętaków Pozidriv posiadają między krawędziami skośne zgrubienia w kształcie V, a na wkrętach Pozidriv umieszczone są ukośne cienkie nacięcia w kształcie X. Wkrętaki Pozidriv nie pasują do wkrętów Phillipsa, przylegają do nacięcia tylko niewielką częścią krawędzi, więc może dojść do uszkodzenia nacięcia wkręta lub narzędzia. Dlatego zaleca się używanie właściwych wkrętaków do stosowanych wkrętów, jak również odpowiednich rozmiarów wkrętaków.