ЖИВОЙ ПЕРВИЧНЫЙ МУМИО МУМИХО 35 г, рекомендованный доктором Черняком

UWAGA  PROMOCYJNE OPAKOWANIE  ZAWIERA TERAZ 35 GRAM MUMIO

Ałtajskie Żywe Mumijo(asil) w swej pierwotnej postaci,oczyszczone metodą tradycyjną na zimno,jest od wieków naturalnym i skutecznym lekiem.

Żywe Mumijo (asil) przyspiesza procesy regeneracyjne w tkankach i organach.

Wykazuje działanie antyoksydacyjne,ogólnie wzmacnia organizm,ułatwia regenerację w przypadkach obniżonego funkcjonowania nerwów peryferyjnych i centrów analizy mózgu.

Aktywizuje biosyntezę kwasu dezoksyrybonukleinowego. Objawia się to w usunięciu uczucia zmęczenia,poprawie nastroju, przypływie sił fizycznych i umysłowych. Żywe,pierwotne mumijo, jest najbardziej aktywnym spośród znanych w przyrodzie biostymulatorów.Nie ma szkodliwego, ubocznego działania.

Źródło zdrowia znajdziesz tylko w żywym, pierwotnym mumio.

• nie kupuj bezwartościowego mumijo wysuszonego w wysokich temperaturach,
• tylko żywe mumijo,badane przez lata, posiada, udowodnione klinicznie właściwości lecznicze.
• żywe mumijo asil tylko z natury, czyste, pierwotne nie przetworzone.

SKŁADNIKI: kwas huminowy.kwas hipurowy,kwasy tłuszczowe,żywice i substancje  żywico podobne,albuminy,aminokwasy:asparaginowy,glicyna,seryna,alanina fosfolipidy węgiel,wodór,potas,wapń,magnez,sód,selen,jod,żelazo,mangan,miedź,chrom,cynk,kobalt i inne.

BEZ CUKRU - BEZPIECZNE DLA DIABETYKÓW.

SPOSÓB UŻYCIA:

ŻYWE MUMIJO ASIL W  PŁYNIE.

Na chłodnym nośniku. Woda przegotowana,herbata,zioła mleko, sok owocowy, z roślin  lub warzywny.

Przygotować na bieżąco. Bierzemy 10ml wybranego płynu do picia, odmierzamy porcję mumio załączoną szpatułką,mieszamy w płynie i wypijamy raz lub 2 x dziennie. Na czczo rano i po ostatnim posiłku wieczornym. Świeże, czyste bez dodatków.Tylko takie jest skuteczne.

BALSAMY i MAŚCI.

Dodaj Żywe Mumijo do aptecznych maści na konkretne schorzenia - bielactwo,żylaki,egzemy,stawy,trądzik,łuszczycę,przeciwbólowe itp.

Każda maść (krem) stanie się balsamem, jeżeli do 20g maści (kremu) dodamy 3g mumio.

ŻYWE  MUMIJO i MIÓD.

To doskonały preparat uodparniający,dla dorosłych, jak i dzieci. Silniejszy niż czosnek i korzeń żeń szeń.Na 300ml miodu dodaj 1,5g Żywego Mumijo, porządnie rozmieszaj.

ŻYWE  MUMIJO z KOSMETYKAMI.

Wzbogać kremy,emulsje,mydła w płynie,szampony,toniki,maseczki do twarzy,pastę do zębów. Znacznie ulepszysz kosmetyki o walory, jakie niesie Żywe Mumijo, ten przyrodniczy, naturalny skarb.

PASTA  DO  ZĘBÓW z ŻYWYM MUMIJO.

Dodaj Żywe Mumijo do pasty do zębów, ale możesz też wykonać bardzo zdrową pastę. Mieszasz 0,5g Żywego Mumijo z 50g sody oczyszczonej. Po dokładnym wymieszaniu, dodaj 50g oleju kokosowego roztopionego w kąpieli wodnej.Możesz "dosłodzić" pastę np. stevią i dodać kilka kropel olejku zapachowego np. mięta. Pastę przełóż do szklanego słoika.

PRZECHOWYWANIE: Najlepiej przechowywać w chłodnym miejscu.

OPAKOWANIE:  35 g

PRODUCENT: Rosja

Wskazania i dawkowanie

Mumio w wielu krajach świata posiada wszechstronne zastosowanie jako lek, a obszerny materiał naukowo-badawczy odnotowuje znaczne sukcesy tak w leczeniu klinicznym jak i domowym.

Wykaz głównych chorób (wg terminologii WHO) leczonych tym preparatem obejmuje następujące przypadki:

1. Choroby zakaźne i pasożytnicze.

2. Nowotwory.

3. Choroby gruczołów wydzielania wewnętrznego i przemiany materii oraz zaburzenia odżywiania i immunologiczne.

4. Choroby krwi i narządów krwiotwórczych.

5. Zaburzenia psychiczne.

6. Choroby układu nerwowego i narządów zmysłu.

7. Choroby układu krążenia.

8. Choroby układu oddechowego.

9. Choroby układu trawiennego.

10. Choroby układu moczowo-płciowego.

11. Powikłania ciąży, porodu i połogu.

12. Choroby skóry i tkanki podskórnej.

13. Choroby układu mięśniowo-kostnego i tkanki łącznej.

14. Wady rozwojowe wrodzone.

15. Stany chorobowe płodów lub noworodków powstające w okresie okołoporodowym.

16. Objawy, oznaki i stany bliżej nieokreślone (trudne do zdiagnozowania).

17. Urazy i zatrucia.

Mumio stosuje się:

Wewnętrznie: doustnie rozpuszczone w soku owocowym, w wodzie lub miodzie.

Zewnętrznie:

- na skórę i błony śluzowe: przemywanie, wcieranie (roztwór), masaż (maść, balsam),

- do uszu i nosa: zakraplanie (roztwór z olejkiem różanym, kamforowym, gliceryną),przez wprowadzanie maści,

- do jamy ustnej i gardła: płukanie, pędzlowanie, zwilżanie (za pomocą rozpylacza),

- dopochwowo: irygacje, tamponowanie (roztwór), czopki,

- doodbytniczo: czopki, maść.

Mumio przyjmuje się do wewnątrz zawsze ½ - 1 godziny przed posiłkiem, a na noc 3 godziny po posiłku. Jeżeli dawkowanie stosuje się raz na dobę to należy lek przyjmować przed snem. Najlepsze rezultaty osiąga się przy równoczesnym stosowaniu Mumio do wewnątrz i zewnętrznie. Stosuje się go zgodnie ze wskazówkami podanymi dla danego schorzenia, zwykle w paru seriach, w zależności od stadium i zaawansowania choroby. Przeciętna seria leczenia trwa 20 – 30 dni, przerwa między kolejną 5 – 10 dni. W chorobach przewlekłych należy powtarzać cykl leczenia po miesięcznej przerwie. Przy kolejnym cyklu leczenia i dużej masie pacjenta, dawkę Mumio należy zwiększyć . Wielkość jednorazowej dawki zależy od wieku i masy ciała chorego. Szczegółowe opracowania oraz wytyczne odnośnie stosowania i leczenia preparatem Mumio są w posiadaniu specjalistycznych klinik w wielu krajach, ale także u nas w "gsm".

ŻYWE MUMIJO

Oto przykładowo niektóre dane zaczerpnięte z opracowań klinicznych na temat dawki jednorazowej Mumio, która wynosi: dla dzieci od 3 miesięcy do 1 roku 0,01 g; od 1 – 3 lat 0,02 g; od 3 – 5 lat 0,03 g; od 5 – 9 lat 0,05 g; młodzież 9 -14 lat 0,15 g; dorośli o masie ciała do 70 kg 0,2 – 0,3 g; do 80 kg 0,3 – 0,4 g; do 90 kg 0,4 – 0,5 g; powyżej 90kg 0,5 -0,75 g.

f. Dr n. farm. Wiktor Stelmach MAGAZYN APTEKARSKI 7/2007

W ostatnim czasie Mumio w coraz większym stopniu przykuwa uwagę uczonych głównie z zakresu medycyny, chemii, farmacji i nauk przyrodniczych. Mumio to naturalny żywico podobny produkt pochodzenia biologicznego, wydzielający się ze skał niektórych masywów górskich w czasie upalnej pogody oraz bitum pływający po powierzchni wody morskiej. Powstało ono w wyniku złożonych przemian zachodzących w mineralno-organicznej masie biosfery Ziemi.Przeważnie występuje w miejscach suchych, osłoniętych od wiatru i słońca, gdzie skały są utworzone przez granity wapienne. Można go spotkać w wyższych partiach gór: Ałtaju, Pamiru, Kaukazu, Himalajach.

Preparat ten jest samoistną mieszaniną dużej ilości składników organicznych i mineralnych. Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że jeśli w przeciętnym produkcie leczniczym znajduje się zwykle 3-8 składników chemicznych, z czego przeważnie jeden lub dwa stanowią bazę leku, to Mumio może zawierać nawet do 65 komponentów, które zebrała sama przyroda, wspaniale zharmonizowanych w jedną substancję.

Złożony skład tego preparatu wpływa zbawiennie na przebieg czynności fizjologicznych organizmu. Mumio posiada obronne i adaptogenne właściwości, usuwa zmęczenie, działa ogólnie wzmacniająco, przywraca utracone siły i energię. Uczeni i lekarze wielu krajów (głównie rosyjscy) podają, że jest to silny biostymulator efektywniejszy od korzenia żeń-szenia i szerszym zakresie działania. Mumio wywiera silniejsze działanie bakteriobójcze niż niektóre antybiotyki, aktywizuje przemianę materii, pomaga w utrzymaniu właściwego poziomu elektrolitów, leukocytów i hemoglobiny we krwi, stymuluje wydalanie substancji toksycznych z organizmu. Preparat ten również zwiększa aktywność bioelektryczną serca, wzmaga wydzielanie soku żołądkowego, szybko likwiduje stany zapalne, przyspiesza gojenie się ran, zadrapań złamań itp.

Lekarze starożytni poświęcili Mumio dużo miejsca w swoich pracach – jednomyślnie stwierdzając, że daje ono siłę całemu organizmowi.

Starożytni lekarze ajurwedyjscy używali Mumio do leczenia m.in. chronicznego zapalenia oskrzeli, dolegliwości trawiennych, chorób nerek i pęcherza, nerwowych, cukrzycy, anemii i przy złamaniach kości. Również stosowali go dla zwiększenia wigoru i witalności , jako antyseptyka i środka przeciwzapalnego,

stosowali Mumio jako antidotum na zatrucia oraz w leczeniu różnych chorób i stanów zapalnych.

Ludność stolicy Persji stosowała Mumio w następujących przypadkach:

kobiety nacierały się nim przy pierwszej kąpieli po porodzie, aby szybko wydobrzeć,ogólnie schorowane smarowały plecy lub przyjmowały doustnie trochę Mumio, aby się uodpornić,mężczyźni używali na zwiększenie potencji; nacierając się, albo pijąc rozpuszczone Mumio.

Arystoteles– wypowiedział się na temat leczniczych właściwości Mumio Polecał swoim pacjentom, aby je stosować przy bólu i zawrotach głowy, flegmatycznym charakterze, dreszczach, paraliżu nerwu twarzowego, epilepsji również jako środek przeciwkrwotoczny oraz wzmacniający serce. Twierdził też, że pomaga przy głuchocie wrodzonej.

Arabowie przypisują Mumio nadzwyczajne uniwersalne działanie. Według ich źródeł uśmierza ono bóle pochodzące od złamań, naderwań, zwichnięć, uszkodzeń i naciągniętych ścięgien. Pomaga również przy bólach głowy, migrenach, paraliżu twarzy, bólu ucha, anginie, kaszlu, migotaniu serca, czkawce, dusznościach i chorobach śledziony. Uważano go za najskuteczniejszy lek w krwotokach wewnętrznych, nietrzymaniu moczu, drganiu rąk, tężcu, w skurczach mięśniowych, zaburzeniach czynnościowych żołądka i wątroby, schorzeniach pęcherza i dróg moczowych, przeciw epilepsji, żółtaczce, gruźlicy, wykwitom skórnym, wzdęciom, nerwobólom i bólom stawów, jako odtrutka przy różnych zatruciach i ukąszeniach skorpionów. Systematyczne badania Mumio prowadził też arabski lekarz Sim Abu Ali W swoim znakomitym dziele pt. „Kanon nauki lekarskiej” Awicenna uważa, że Mumio oprócz wymienionych już właściwości, „wyostrza uczucia, wzmacnia żołądek i jest najbardziej doskonałym złożonym lekarstwem”. Receptury podane blisko 1000 lat temu są wykorzystywane przez współczesnych lekarzy.Inni medycy z kolei rozpisywali się o wspaniałym wpływie Mumio na przemianę materii, reumatyzm, normalizację funkcji organów wewnętrznych.Inny arabski uczony, podróżnik i geograf Al-Biruni-Abn-Reyhan zetknął się z Mumio na terenie Indii. W swym dziele pt. Kitab-al-Saidana” opisał jego właściwości m. In. „Mumio zasługuje na to, aby chronić je jak najcenniejszy skarb ku pomocy tych, którzy złamali jakąkolwiek kość”.

Al-Hakim Muhammad Husajn-khan Alay w książce Makhzanul-adwija” (Forma klimatów) opisuje miejsca tworzenia się Mumio, sposoby jego oczyszczania i stosowania.

Z kolei w książce Muhammada Khadi-Alukajli Khadi-khana Muhammad Husajna zatytułowanej „Karabidini kabir” opisany jest sposób stosowania balsamu o odpowiednim stężeniu w połączeniu z olejkiem różanym. Z niespotykaną jednomyślnością jest ono oceniane jako pewne, najbardziej skuteczne lekarstwo, pomagające przy wszelkich możliwych chorobach.

Według różnych przekazów pisemnych i ustnych, lecznicza moc Mumio czyniła niemal cuda. Rozgłos i sława o nadzwyczajnych cechach tego specyfiku przeniknęła w kierunku na zachód Europy. Jednakże informacje o pochodzeniu Mumio były bardzo skąpe i przekazywane ustnie. Jeszcze do XVII wieku w rękopisach i pracach wydanych drukiem w Anglii, Francji i Niemczech, spotykamy opisy Mumio jako środka leczniczego.

Angielski lekarz Robert James (1776 r.) włączył Mumio do Farmakopei. Opisał ten preparat jako czarną, błyszczącą, smolistą postać, o kwaśno gorzkim smaku i przyjemnym zapachu.

Lekarz Muhammad Husejn Szerazi w 1762 roku podał dokładny opis Mumio w książce pt. „Skarbnica lekarstw”, gdzie jest mowa o efektywności tego medykamentu przy różnych chorobach kobiecych, leczeniu bólu głowy, paraliżu, reumatyzmu, przy kontuzjach, a szczególnie złamaniach kości.

MUMIO PIERWOTNE

UZDRAWIAJĄCY BALSAM WSCHODU Prof. Dr n. farm. Wiktor Stelmach MAGAZYN APTEKARSKI 8/2007

Łzy skalne

Mimo zaawansowanej techniki badań przy użyciu nowoczesnej aparatury naukowo-badawczej i ogromnej wiedzy przedstawicieli różnych dziedzin, do tej pory nie udało się ustalić jak powstało Mumio. Odnośnie jego pochodzenia istnieje wiele teorii i hipotez, jednak żadna z nich nie wyjaśnia do końca tej zagadki. Wielu uczonych starożytnego Wschodu utrzymywało pogląd, iż jest to produkt geologiczny, wyziewy z wnętrza ziemi wydobywające się przez szczeliny skalne. Dlatego myśleli że są to zastygłe „skalne łzy”. Kilku ekspertów na podstawie przeprowadzonych badań doszło do wniosku, że jest ono pochodzenia zwierzęcego, a jego podstawowym składnikiem są ekskrementy gryzoni i domieszki mineralne (produkty przemian węglowodorów, produkty naftowe itp.). Inni specjaliści twierdzą, że Mumio składa się z soku morwy, różnych porostów, jałowca, wosku i wydzielin dzikiej pszczoły miododajnej. Odmienna teoria nazywa ten specyfik „balsamem górskim”, a pod względem pochodzenia dzielili je na:„wosk górski”- produkt dzikiej pszczoły miododajnej,„brag-żun”- ekskrementy szczekuszek (Ochotonidae),„olej skalny”- minerały z grupy halotrychitu.

Tybetańczycy uważali, iż Mumio gromadzi się w głębokich pęknięciach skalnych i tworzy się podobnie jak szpat polny (skaleń), siarczek rtęci itd. W jednym z traktatów czytamy: „Ze skał rozpalonych gorącymi promieniami letniego skwaru, soki złota, a wraz z nimi część rodzajów metali – kosztowności przesączają się podobne do ciekłego wyciągu i wypływają na wierzch tworząc „Brag-żun” – „skalne nacieczenie” (Mumio). Tak więc w tybetańskich traktatach medycznych powstawanie „Brag-żun” wiązano wyłącznie z procesami geologicznymi, nie wspominając ani słowem o jego pochodzeniu roślinnym lub zwierzęcym. Należy przypuszczać, że kamienny olej Mümnogay i Mumië-asil Azji Środkowej mają wspólną przyrodę i odnoszą się do algarytów.

Hinduski uczony Chopra (1958r.) uważa Mumio za produkt pochodzenia mineralno – roślinnego, potwierdzając swoją opinię zawartością w tej substancji: żywicy, kamieni i resztek roślin.

Współcześni badacze na podstawie zebranych przekazów próbują nadać całemu zagadnieniu bardziej racjonalną formę; zasugerowani obecnością wosku i miodu twierdzą, że Mumio to pozostałości siedzisk górskich pszczół. Inni uważają, że są to organiczne szczątki fauny i flory połączone z nieorganicznymi skalnymi minerałami. Według nich składniki te wymieszały się podczas naturalnego procesu trwającego tysiące lat.

Współczesne badania naukowe

W ostatnich latach Mumio stało się ponownie specyfikiem godnym zainteresowania przez współczesnych naukowców z wielu krajów, położonych głównie w miejscu występowania tego surowca. Badania nad tą substancją są prowadzone od kilkudziesięciu lat w instytutach farmaceutycznych i klinikach Rosji (Moskwa, Sankt Petersburg), Gruzji (Tbilisi), Uzbekistanu (Taszkent), Tadżykistanu (Duszanbe) oraz Kirgistanu (Biszkek). Znaczną część tych badań kiedyś nadzorowało i dotowało Ministerstwo Zdrowia byłego ZSRR; obecnie badania i pracę trwają nadal, lecz już w samodzielnych państwach.

Opierając się na badaniach prowadzonych w Instytucie Chemii Farmaceutycznej w Taszkencie (Uzbekistan) i Duszanbe (Tadżykistan), Instytucie Chemii Organicznej Akademii Nauk Uzbekistanu i Kirgistanu oraz Tiwari & Tiwari Joshi – Centrum Naukowych Badań Medycyny Indyjskiej, opisano siedem odmian Mumio ze względu na jego genealogię:

1 Miodowo-woskowe: żółta, brązowa lub czarna masa.

Efekt pracy dzikich pszczół, skamieniały w rezultacie długotrwałego pozostawienia na działanie warunków atmosferycznych i zmian w strukturze Ziemi. W przeszłości większą część Azji Środkowej stanowiło morze. Na jego obszarze było bardzo dużo wysp obfitujących w bogatą faunę i florę. Tysiące lat temu terytorium to wznosiło się coraz wyżej. Zaczęła pękać skorupa ziemska. Miliony rodzin dzikich pszczół, które mieli gniazda w szczelinach, dziupłach, jaskiniach, znalazły się pod ziemią. Drzewa i resztki owadów zamieniły się w niezwykłą substancję. Tak powstało jedno z silniejszych lekarstw rzadko spotykane i nie tanie.

W Indiach znany jest specyfik pod nazwą Shalaja, który posiada cechy podobne do Mumio. Taką nazwę ma również ryba występująca w wodach Oceanu Indyjskiego. Pozyskany z niej tran, pod działaniem słońca i wpływu czasu, robi się podobny do czerwonego miodu i jest stosowany jako lek, który charakteryzuje się wysokimi właściwościami terapeutycznymi.

2 Porostowe: gęsta lub twarda smoło podobna masa.

Produkt powstały w wyniku przemiany porostów naskalnych.

3 Cyprysowe: smoło podobna brązowo-czarna masa o smolistym zapachu.

Powstaje w wyniku rozpadu korzeni i pni cyprysa, żywotnika i jałowca. Miesza się z elementami gruntu, tworząc nacieki w szczelinach skalnych.

4 Bitumiczne: urwiste skały himalajskich tundr, ogrzane przez wiele wieków silnymi promieniami słońca i towarzyszące temu kolejne generacje traw, mchu, kwiatów i innej roślinności, wydają ciemno kleistą substancję bogatą w składniki lecznicze.

5 Mineralne: substancja o barwie brązowej lub czarnej.

Utworzyła się w warstwach w pobliżu złóż ropy naftowej w wyniku reakcji pomiędzy hydratami, a węglowodorami grup naftenowych w szczelinach skalnych z udziałem mikroorganizmów (szczególnie bakterii). Dość dobrze przylega do skały, ale pod wpływem upałów staje się bardzo plastyczna. Jako substancja jest praktycznie bez zapachu, ale w zetknięciu np. z rozżarzonym węglem wydziela silny zapach siarki zmieszanej z ropą naftową. Pod względem jakości rozróżniamy trzy rodzaje tak powstałego Mumio:pierwotne (doskonałe) bardzo cenne ze względu na swoje właściwości lecznicze jak i sporadyczność występowania,wtórne (średniej jakości), którym natura obdarzyła nas z większą szczodrością.

Ten twór Natury jest zjawiskiem powszechnie występującym w górach Pamiru (byłe obszary ZSRR), gdzie jego warstwy sięgają nawet kilku metrów. Pozyskuje się go na skale przemysłową wspólnie opracowanym projektem przez Wydział Nauki i Techniki Rady Ministrów Republiki Uzbeckiej wraz z Ministerstwem Ochrony Zdrowia oraz Instytutem Geologii Akademii Nauk Uzbekistanu.

Lekarze i naukowcy dowiedli, że Mumio to preparat przyjazny dla organizmu, wspomaga leczenie stanów zapalnych, infekcji bakteryjnych oraz regeneruje uszkodzone tkanki. Oficjalnie zostało zarejestrowane i dopuszczone do praktyki lekarskiej w Rosji i wielu krajach byłego ZSRR. Profesor A. Sz. Szakirow z Taszkenckiej Akademii Medycznej (Uzbekistan) wiele prac naukowych poświęcił Mumio. W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku napisał pracę doktorską na temat Mumio i jako chirurg interesował się działaniem tego preparatu na układ kostny. Były przeprowadzone testy na zwierzętach, a następnie w warunkach klinicznych na ludziach. Szakirow dowiódł, że Mumio jest skutecznym środkiem wspomagającym proces zrastania złamań, a także pomocne w późniejszej rehabilitacji. Udowodnił, że oczyszczony ekstrakt Mumio nie powoduje żadnych szkodliwych działań ubocznych. Wraz ze swoim zespołem (W.N. Ismaiłowa, A.W. Biszniewski, J.H. Narulniew) Szakirow analizował „Kanon Medycyny” Awicenny i dzieła Beruniego z Xl wieku. Okazało się, że zalecane tam dawki Mumio i sposoby jego stosowania w roztworach są bardzo trafne, toteż współczesne kurację pokrywają się z przepisami zalecanymi i stosowanymi 1000 lat temu. Oprócz tego lekarze i naukowcy z Taszkentu wykazali, że jednorazowe dawki 0,2g tej substancji do wewnątrz są zbyt małe.

Właściwości fizykochemiczne

Skład Mumio nie jest już dzisiaj tajemnicą. Współczesnej nauce wiadomo, że preparat stanowi samoistną mieszaninę dużej ilości składników organicznych i mineralnych. Kilka z kilkudziesięciu składników Mumio pojawia się rzadko w formie naturalnej. W rzeczywistości niektóre z nich nie są znane, by istniały w jakiejkolwiek naturalnej substancji innej niż Mumio. Rezultaty badań fizykochemicznych wodnych roztworów Mumio różnego pochodzenia (samarkandzkie, zabajkalskie, pamirskie, ałtajskie) przy użyciu współczesnej aparatury, wykazały różną aktywność elektrochemiczną, co oznacza zależność biochemicznej aktywności od źródła pochodzenia preparatu. Szczególnie praktyczne okazało się zastosowanie spektrometrii w badaniach Mumio, bez konieczności eksploatowania unikalnej i drogiej aparatury. I już wspomniano wcześniej, ze względu pochodzenia mamy do czynienia z różnymi odmianami Mumio, przy czym każda z nich posiada odrębne lub zbliżone właściwości, zarówno pod względem fizycznym jak i chemicznym. Dlatego intencją tej części artykułu jest podanie czytelnikom w sposób zbiorczy wszystkich cech jakie mogą posiadać różne odmiany Mumio, bez szczegółowego omawiania właściwości fizykochemicznych każdej z tych odmian, wykraczałoby poza ramy niniejszej publikacji.

Mumio przy długim przechowywaniu a także w otwartym lub nieszczelnym opakowaniu traci wodę i twardnieje. Dlatego za najcenniejsze uważa się Żywe Mumio.

Pod względem chemicznym w swoim naturalnym stanie Mumio zawiera:

składniki organiczne ok. 72%: sześć aminokwasów (6 – 16) egzogennych i endogennych, witaminy z grupy A,C, D, P, olejki eteryczne, kwasy organiczne, produkty pszczeli, żywice i inne. W skład aminokwasów egzogennych wchodzi: treonina, walina, metionina, izoleucyna, fenyloalanina, lizyna. Aminokwasy endogenne to: glicyna, kwas asparaginowy, prolina, glutamina, serynocysteina, arginina.składniki nieorganiczne: makroelementy (minerały): wapń, fosfor, magnez, potas oraz mikroelementy (pierwiastki śladowe): żelazo, miedź, kobalt, mangan, selen, cynk, molibden i inne.

Wszystkie składniki Mumio zostały brane przez Naturę w sposób doskonały i połączyły się ze sobą podczas zachodzących procesów trwających setki lat. Stanowią one znakomite uzupełnienie kuracji wzmacniających organizm w sposób naturalny.

Żywe Mumijo

MUMIO – UZDRAWIAJĄCY BALSAM WSCHODU Prof. Dr Wiktor Stelmach MAGAZYN APTEKARSKI 9/2007

WPROWADZENIE PREPARATU LECZNICZEGO MUMIO W WALCE Z RÓŻNYMI CHOROBAMI , TO DUŻY WKŁAD W OCHRONĘ ZDROWIA CZŁOWIEKA W PRZYPADKACH, GDZIE MEDYCYNA AKADEMICKA JEST BEZRADNA..

Renesans fascynacji tym eliksirem życia rozpoczął się w krajach zachodnich w latach sześćdziesiątych XX wieku i stale rośnie – uzasadniony i potwierdzony wieloma dowodami o jego skuteczności. Mumio określa się jako wysokoaktywny naturalny biostymulator, a przede wszystkim silny stymulator procesów regeneracji różnych tkanek organizmu.

W czasach Safawidów (1501-1736 r.) cały zbiór Mumio ze szczelin skalnych w pobliżu miasta Jahrom – pierwotne doskonałe Mumio z Farsu – należało do szacha. Kopalnie były pieczętowane przez strażników i tylko jeden raz w roku uroczyście otwierano je pod bezpośrednim nadzorem gubernatora kantonu Lär i Däräb.

W Teheranie po dzień dzisiejszy jest to produkt poszukiwany i trudno dostępny ( bardzo wysoka cena).

Warto wspomnieć że wywóz Mumio w tamtych czasach z ZSRR za granicę był zabroniony, gdyż traktowano je jako skarb narodowy, podlegający szczególnej ochronie.

Aktywność farmakologiczna

Szereg uczonych o różnych specjalnościach oraz lekarze podają, że preparat Mumio posiada unikalne właściwości. Działa jako bardzo silny biostymulator, 3 – 5 razy efektywniejszy od słynnego korzenia żeńszenia i o szerszym spektrum działania w wielu procesach regeneracyjnych. Mumio to prawie uniwersalny środek na wiele chorób, w tym również określanych mianem tzw. „nieuleczalnych”. Mechanizm działania tego specyfiku jest złożony i wywiera wielokierunkowy wpływ na prawidłowe funkcjonowanie organizmu pod warunkiem zastosowania preparatu w odpowiedniej kategorii, ustaleniu dawki i sposobie użycia (w zależności od schorzenia), czasu trwania kuracji. Działanie i właściwości lecznicze preparatu Mumio można ująć w sposób następujący:

Normalizuje funkcje organów wewnętrznych i zewnętrznychPodwyższa fizjologiczną aktywność tak pojedynczych komórek, jak i całych systemów organizmuAktywizuje przemianę materiiWspomaga w utrzymaniu właściwego poziomu:

- stężenia elektrolitów

-erytrocytów

-leukocytów

-hemoglobiny

-obniża OB.

Uzupełnia niedobory niektórych minerałów i witamin w organizmie oraz wspomaga ich przyswajanieZwiększa bioelektryczną aktywność sercaHamuje wzrost komórek rakowychWywiera działanie przeciwzapalne, antybakteryjne, przeciwbólowe i uspokajającePobudza pracę układu trawiennego i oddechowegoStymuluje wydalanie substancji toksycznych z organizmuPrzyśpiesza procesy regeneracyjne uszkodzonych tkanek w tym kościOdnawia system odpornościowy jako immunostymulatorPosiada właściwości biogennej stymulacjiStymuluje reakcję ochronną makrofagówStymuluje reakcję łącznotkankowąOddziaływuje silniej bakteriobójczą niż niektóre antybiotykiZwiększa ilość limfocytów w krwi obwodowejObniża (wydłuża) czas krzepliwości krwiOpóźnia proces zwapnienia naczyń krwionośnychObniża tolerancję plazmy na heparynęWydłuża czas heparynowy i trombinowyDziałanie antykoagulacyjne i rozszerzające naczynia krwionośneLikwiduje istniejące zakrzepyPoprawia krążenie włośniczkowe (kapilarne)Podwyższa aktywność fibrynolityczną krwiZwiększa ilość wolnej heparynyZmniejsza ilość fibrynogenuRównoważy (stabilizuje) ciśnienie tętnicze krwi bez zmian częstotliwości akcji sercaReguluje temperaturę ciałaReguluje funkcję organów płciowychWpływa korzystnie na całość procesów biochemicznych zachodzących w organizmie człowieka.

Dlatego Mumio stosuje się wspomagającą w leczeniu:

Złamań kości (wzmacnia też kruche, słabe kości)Kontuzji (zwichnięć, stłuczeń, naciągnięć)Chorób skórnych, oparzeńGojeniu się ran, zadrapańChorób układu krwionośnego, w tym chorób sercaChorób obwodowego układu nerwowego (zapalenia nerwów)Zaburzeń procesów wytwórczych krwiChorób układu pokarmowego (zatrucia, niestrawność)Chorób górnych dróg oddechowych (katar, kaszel, angina)Zatruć polekowych i negatywnych skutków chemioterapii (przyczynia się do wydalania z organizmu szkodliwych związków oraz soli metali ciężkich)Infekcji bakteryjnych

Oprócz tego Mumio:

Wzmacnia organizm, podnosi wydajność fizyczną i umysłową, dodaje energiiMumio jest uważane przez sportowców jako „eliksir rekordów”, ponieważ wspomaga organizm przezwyciężaniu znacznych obciążeń fizycznychWpływa łagodząco na nagłe reakcje organizmu wskutek zmiany ciśnieniaZmniejsza dolegliwości po ukąszeniach owadówŁagodzi ból zębów i działa wspomagająco w leczeniu paradontozy

Mumio od czasów starożytnych do tej pory zajmuje najbardziej zaszczytne miejsce wśród leków naturalnych. Ten cenny środek leczniczy sprawdził się w życiu na przestrzeni stuleci. Badania naukowe dowiodły, że specyfik ten poprawia ogólny stan zdrowia w przypadkach niemal beznadziejnych i nie wywołuje działań ubocznych. Na podstawie przeprowadzonych analiz klinicznych, przy regularnym i prawidłowym przyjmowaniu Mumio, pozytywne rezultaty osiągają bardzo wysoki wskaźnik, dochodzący do 94%.

Hakimowie (mędrcy, uczeni) z Doulatabadu (miejscowość w prowincji Balch, płn. Afganistan) zalecają stosowania Mumio przy wszelkich ostrych bólach. Podobnie Tabibowie (lekarze) z Azji Środkowej uważają ten lek za panaceum.

Prof. Dr Carl Anken,

XXV Międzynarodowy Kongres

Niemieckich i Austriackich Izb Lekarskich

-Badgastein 1980

Bezpieczne, nietoksyczne

Mumio daje poczucie ciepła wewnątrz ciała. Dlatego jest dobrze tolerowane przez pacjentów w sezonie zimowym w krajach o chłodnym klimacie. W strefach o gorącym klimacie i w sezonie letnim dawka powinna być zmniejszona o połowę. Niekiedy u osób ciężko chorych podczas przyjmowania Mumio może nastąpić krótkotrwałe pogorszenie samopoczucia, nasilenie bólu w chorym narządzie, bóle stawów lub mięśni. Poprawa samopoczucia (ustąpienie bólu) następuje w różnym czasie u różnych chorych.

Badania kliniczne dowiodły, że Mumio nie powoduje uczuleń, nie jest radioaktywne ani rakotwórcze, jest zupełnie nietoksyczne, nie jest też teratogenne. Przeciwwskazań odnośnie przyjmowania Mumio w zalecanych dawkach nie stwierdzono i jest ono całkowicie bezpieczne dla organizmu.

Ze względu na dużą higroskopijność preparat należy przechowywać w suchym i chłodnym miejscu. Termin przechowywania Mumio jest w zasadzie nieograniczony, w górach jego złoża zalegają całe wieki, z kolei termin ważności każdego produktu leczniczego (lub określonej grupy asortymentowej leków) regulują przepisy danego kraju lub porozumień międzynarodowych np. UE, WNP. Z reguły termin ważności produktu leczniczego pochodzenia naturalnego jest określany na 3 lata. W podobnej sytuacji znalazło się wiele innych bardzo drogich leków roślinnych, które zachowują pełną stabilność i aktywność farmakologiczną ponad 5 lat, a stosownie do przepisów muszą być wycofane z obrotu i utylizowane.