Автобиографические рукописи, ТЕРЕЗА МЛАДЕНЦА ИИСУСА и СВЯТОЙ ЛИК

Tytuł: Rękopisy autobiograficzne.

Autor: TERESA od DZIECIĄTKA JEZUS i ŚWIĘTEGO OBLICZA (Doktor KOŚCIOŁA).

Wydawca: Wydawnictwo Karmelitów Bosych, Kraków 1997. 289 stron, oprawa miękka lakierowana, format 14,5x20,5 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (ślad oraz pofałdowania po zamoczeniu wodą kilkudziesięciu ostatnich stron tekstu – dolna krawędź – bez znaczenia dla lektury, podkreślenia i zaznaczenia w tekście - ołówek) – poza tym stan OK.

„Rękopisy autobiograficzne” - „Jest pewne, że TERESA z Lisieux może wywrzeć ogromny wpływ na współczesność będąc zdumiewającym w swojej prostocie świadkiem BOGA. Na progu trzeciego tysiąclecia chciał ON niewątpliwie dać nam ten znak - młodą karmelitankę, pokorną, ukrytą, która stała się jednak świętą powszechnie znaną - aby przypomnieć, że to właśnie w słabości człowieka dokonuje On swoich cudów.” [Bp Guy GAUCHER, przedmowa]

W niniejszym wydaniu czytelnik znajdzie rzeczywisty tekst zeszytów TERESY, opublikowany w Polsce po raz pierwszy! Nosi on tytuł „Rękopisów autobiograficznych”, dla odróżnienia od dotychczasowych Dziejów duszy, które były wersją przetworzoną przez matkę AGNIESZKĘ od JEZUSA. Nowy przekład oraz nowe, bogate przypisy pozwalają dotrzeć do TERESY prawdziwszej, dalekiej od obrazu czułostkowej „Tereni”, jaki dotąd był rozpowszechniony. Ona sama mówiła: „Nie znacie mnie takiej, jaką jestem...”. Mamy nadzieję, że to wydanie będzie w życiu niejednego czytelnika początkiem - lub okazją do pogłębienia - trwałej z NIĄ przyjaźni.

„Rękopisy autobiograficzne”. TERESA Doktorem Kościoła! - To, że ta cicha karmelitanka może stać się niezwykłym przewodnikiem w czasach współczesnych, przeczuwano od dawna. Pierwsze prośby o ogłoszenie jej Doktorem KOŚCIOŁA przedłożono w Rzymie już w 1932, zaledwie kilka lat po jej kanonizacji! Inicjatywę tę poparli gorąco kardynałowie, biskupi oraz rzesze wiernych. Jednakże Papież PIUS XI sprzeciwił się temu kategorycznie, choć TERESĘ nazywał „gwiazdą swego pontyfikatu”; jego odpowiedź była krótka: „sexus obstat” [„na przeszkodzie stoi płeć”, przyp. tłum.]. Przełom nastąpił w 1970, kiedy Papież PAWEŁ VI ogłosił Doktorami KOŚCIOŁAMI św. TERESĘ z Awili i św. KATARZYNĘ ze Sieny. To bezprecedensowe wydarzenie sprawiło, że podjęto na nowo starania o Doktorat św. TERESY z Lisieux. Do Rzymu znów zaczęły napływać prośby w tej sprawie. Do 1997 roku wysłało je 50 episkopatów oraz grupy wiernych ze 107 krajów. Doktorat poparli też bez wahania kardynałowie (GARONNE, CONGAR, DANIELOU, JOURNET, MOREIRA, NEVES, Lustiger, O’CONNOR...) i znani teologowie (BALTHASAR, MEERSCHE, LE GUILLOU, LAURENTIN...). Decyzję Papieża JANA PAWŁA II już znamy!

Dlaczego tak usilnie dążono do tego Doktoratu? Dlatego, że TERESA jest rzeczywiście przewodnikiem, którego bardzo potrzebujemy. To, co odkryła i to, jak tym żyła, są dla nas - i będą zapewne dla tych, którzy przyjdą - świadectwem absolutnie bezcennym. Nade wszystko jej nieustanne życie w Obliczu TRÓJCY ŚWIĘTEJ: w Obliczu OJCA, któremu zaufała bezgranicznie; w Obliczu SYNA, który stał się jej „Ukochanym” i którego wcielenie stanowiło dla niej księgę życia”-, w intymnej więzi z DUCHEM ŚWIĘTYM, w którym „wybrała swe mieszkanie”. Uderzająca jest przy tym bezinteresowność, z jaką TERESA przychodziła do Jezusa: chciała po prostu „sprawiać MU radość”. Czy nie zmusza nas to do przewartościowania naszej z NIM relacji? TERESA ukazuje nam też siłę modlitwy, szczególnie modlitwy kontemplacyjnej, długiej, wyciszonej, wytrwałej. Jej wierność temu spotkaniu z BOGIEM jest doprawdy godną podziwu, wszak modląc się miała uporczywe wrażenie, iż JEZUS „śpi” i „nie wysila się, by dotrzymywać jej towarzystwa”. A przecież przemieniająca moc modlitwy jest w mejaż nadto widoczna! Ileż w tym nauki dla nas, którzy działanie BOGA jesteśmy skłonni oceniać subiektywnie, po własnych odczuciach... Trudno też nie przywołać tu strasznej nocy wiary, która dręczyła TERESĘ w ostatnich osiemnastu miesiącach życia i którą wbrew wszystkiemu potrafiła przeżywać z zaufaniem do JEZUSA! Mocno dotyka to niewierzących i staje się często światłem w ich własnych poszukiwaniach. Wreszcie wspaniale u TERESY wyczucie KOŚCIOŁA, przede wszystkim zaś odkrycie, że swą jedność czerpie On z miłości, że bez niej by umarł. Dlatego w „sercu KOŚCIOŁA” postanowiła „być miłością”, „Czyli, być wszystkim!”.

TERESA z Lisieux może więc wywrzeć ogromny wpływ na współczesność, stając się zdumiewającym w swojej prostocie świadkiem BOGA! (1. Nie bez przyczyny nowy Katechizm cytuje ją aż sześć razy i to w miejscach strategicznych.). Na progu trzeciego tysiąclecia chcial On niewątpliwie dać nam ten znak - młodą karmelitankę, pokorną, ukrytą, która stała się jednak świętą powszechnie znaną - aby przypomnieć, że to właśnie w słabości człowieka dokonuje ON swoich cudów. Zaś ona sama z pewnością nie przestaje modlić się słowami listu, jaki niegdyś do Niego napisała: „JEZU! gdybym tak mogła powiedzieć wszystkim małym duszom, jak niewysłowiona jest twoja przychylność! Czuję, że gdybyś cudem znalazł duszę słabszą, mniejszą od mojej, to chciałbyś ją obdarzyć jeszcze większymi dobrodziejstwami... jeśliby zdała się na ciebie, ufając zupełnie twemu nieskończonemu miłosierdziu. Ale czyż trzeba mi to ogłaszać, JEZU ? Czyż nie ty sam mnie o tym pouczyłeś i czyż nie możesz tego objawić innym?... Możesz, ja to wiem i zaklinam cię, byś to uczynił...” (Rkp B 5v°) [bp Guy GAUCHER, Lisieux, wrzesień 1997]

Spis treści – patrz foto.

- Polecam!