Анельчине домки, Яцек КЕДЗЕРСКИЙ [NK 1956]

Tytuł: Anielcine domki.

Autor: Jacek KĘDZERSKI, ilustrowała Anna SEIFEROWA.

Wydawca: Państwowe Wydawnictwo Literatury Dzieciecej „Nasza Księgarnia”, Warszawa 1956, wydanie I. 79 stron, rysunki w tekście, oprawa miękka, format 15x21 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (okładka, od wewnątrz na krawędziach podklejona taśmą papierową i ponownie doklejona do bloku tekstu) – poza tym stan OK.

„Anielcine domki”. O koniach, co ugrzęzły w błocie, o pierwszej anielcinej przyjaciółce i o cioci z trzema nogami -

I gadaj tu człowieku z tymi dorosłymi!

Kiedy konie zdecydowały, że nie pojadą dalej po rozmokniętej ziemi, Anielcia grzecznie zapytała:

— Tatusiu, to tu będzie twój domek? A gdzie będzie mój?

A tatuś mruknął coś, tak jakby: „Przestań wreszcie nudzić” — i dalej był strasznie zły. Sapał głośno, poprawiał wciąż czapkę na głowie — z karku na czoło i z czoła na kark, trzepał się patykiem po zabłoconych cholewach i gniewał się okropnie, aż mu klucze dzwoniły w kieszeni.

Na Staszka, że nie jechał drogą, tylko musiał, jak zwykle, skrótami.

Na konie, co takiego głupiego wozu z kilkoma gratami nie uciągną.

Na błoto, co oblepiało coraz dokładniej gumowe koła i mlaskało rozpaczliwie pod kopytami grzęznących koni.

Anielcię to wszystko coraz bardziej bawiło. Stanęła sobie za drzewem, bo lepiej w takich chwilach nie być zanadto na widoku, i przyglądała się. Staszek tak śmiesznie drapie się po głowie, a tatuś to chyba tę czapkę wnet do kałuży strąci. Tylko żal jej było biednych koni, co na darmo szarpią orczykami. Ale znowu mogą nogami robić takie ładne ciasto z błota, a ona nie, bo ma białe buciki...

Spis rozdziałów – patrz foto.

- Polecam!