Иллюстрированный путеводитель с картами КАРПАЧА и окрестностей.

Tytuł: Karpacz i okolice (Ilustrowany przewodnik z mapami).

Autor: Piotr Pietrzak, fotografie – wielu Autorów.

Wydawca: Wydawnictwo Turystyczne PLAN, Jelenia Góra 2002. 50 stron, plany, schematy i mapki w tekście, oprawa miękka lakierowana, format 10,5x17 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka – poza tym stan OK.

“Karpacz i okolice (Ilustrowany przewodnik z mapami)” - Położone malowniczo na rozległych polanach miasto jest popularnym ośrodkiem wczasowo-turystycznym i sportów zimowych we wschodniej części Karkonoszy. Wraz z osiedlami Wilcza Poręba, Płóczki, Skalne Osiedle i Karpaczem Górnym posiada bardzo dobrze rozwiniętą infrastrukturę turystyczną. Kilkadziesiąt pensjonatów, hoteli i domów wczasowych, wiele restauracji sztucznie dośnieżane i oświetlane stoki narciarskie z wyciągami dla narciarzy o różnym stopniu zaawansowania, letni tor saneczkowy, atrakcje w mieście i poza nim sprawiają, że corocznie do Karpacza zjeżdża kilkadziesiąt tysięcy turystów.

Pierwszymi, którzy spenetrowali ten rejon gór, byli górnicy - poszukiwacze złota i kamieni szlachetnych - Walonowie. Prace swoje prowadzili w dolinach Łomnicy i Łomniczki na przełomie wieków XIV i XV. W roku 1412 po ulewie, która całkowicie zniszczyła osadę w Czerwonej Dolinie (pomiędzy Borowicami a Sosnówką), jej mieszkańcy założyli dzisiejszą dzielnicę miasta Płóczki. Równocześnie na terenie obecnego centrum miasta budowane byty pierwsze budy drwali pozyskujących drewno na budulec i opał do pobliskich hut, a także kurzaków zajmujących się wytwarzaniem niezbędnego w kuźniach węgla drzewnego. Powstałe po wykarczowaniu lasów polany byty doskonałym terenem do rozwoju pasterstwa. W końcu XVI wieku osada składała się z 15 rozproszonych bud, w 1602 roku powstała tu karczma sądowa. Wojna trzydziestoletnia (1618-1648) przyniosła upadek górnictwa i hutnictwa, ludność zajmowała się już głównie pasterstwem. W roku 1622 w wyniku prześladowań religijnych przybyła do Karpacza pierwsza grupa emigrantów. Czescy protestanci założyli w 1635 roku Karpacz Górny i inne niewielkie osady. Ich przybycie było początkiem rozwoju leczniczej sztuki zielarskiej po północnej stronie Karkonoszy.

Nazywani “laborantami” zbieracze ziół wytwarzali leki, które docierały do odległych miast, także daleko poza granice Śląska. Na początku wieku XVIII powstał cech zrzeszający 30 mistrzów laboranckich, a także kandydatów i praktykantów, którzy w trwającym 7 lat okresie przygotowawczym zdobywali niezbędną w tym fachu wiedzę. Do roku 1790 wytwarzano około 200 specyfików, później, po wprowadzeniu administracyjnych ograniczeń, liczba ta zmalała do 46. Od 1843 roku nie przyjmowano do cechu nowych członków, a w 1884 roku zmarł ostatni laborant August Zöbfel. W XVIII wieku prowadzono na niewielką skalę prace górnicze w dolinie Dzikiego Potoku i dolinie Łomnicy, gdzie odkryto złoża rudy srebra i ołowiu.

Wiek XIX to czas stopniowego rozwoju turystyki, której rodowód w tym regionie sięga XVIII-wiecznych wypraw pielgrzymkowych na Śnieżkę. Atrakcją Karpacza stał się sprowadzony z Norwegii, w połowie XIX wieku kościółek WANG. W tym czasie powstały liczne pensjonaty i hotele, górskie budy pasterskie przebudowano na schroniska, istniał również punkt wynajmu przewodników i tragarzy lektyk (wycieczki w lektykach odbywano nawet na Śnieżkę). Popularne stały się zimowe zjazdy rogatymi saniami z polany Złotówka i ze schroniska ks. Henryka, uprawiane było saneczkarstwo i narciarstwo. Do rozwoju turystyki w znacznym stopniu przyczyniło się doprowadzenie do miasta w 1895 roku linii kolejowej z Jeleniej Góry. Przełom wieków przyniósł bujny rozwój turystyki i sportów zimowych. Wybudowano tor bobslejowy, skocznię narciarską, powstał klub narciarski. W okresie międzywojennym uruchomiono wiele nowych obiektów sportowych i turystycznych. Od 1959 roku turyści odwiedzający góry mogą wjechać na Kopę nowym wyciągiem krzesełkowym. Karpacz otrzymał prawa miejskie 31 grudnia 1959 roku.

Spis treści – patrz foto.

- Polecam!