Ремесленная книга (Варшава, 3 февраля 1914 г.)

Tytuł: Książka Rzemieślnicza (dla Bolesława Malinowskiego – wydana przez komisarza delegowanego przez Magistrat miasta Warszawy w dniu 3. Lutego 1914 roku).

Autor: druk urzędowy.

Wydawca: Magistrat miasta Warszawy w roku 190*, Warszawa 1900. 32 strony (w tym okładka - (tekst w języku rosyjskim i po polsku, treść „Wyciągu” i innych tekstów – po stronie lewej w języku rosyjskim, po prawej w języku polskim), oprawa miękka, format 11x16 cm.

Stan dobry - ogólne podniszczenie i zabrudzenia okładki oraz środka (okładka postrzępiona, nadarcia w tekście – książka do oprawy introligatorskiej – chociaż obecny stan OK – okładka zastępcza, osłonowa z kartonu) – poza tym stan OK.

„Książka Rzemieślnicza”. Wyciąg z przepisów o obowiązkach czeladzi i o karach za niewypełnienie takowych.

• 1. Każdy czeladnik obowiązany jest posiadać książeczkę rzemieślniczą, opisaną w artykułach 53 i 54 głównego postanowienia z d. 19 (31) gru-1816 roku.
• 2. Wyszukawszy robotę, czeladnik powinien książeczkę złożyć u majstra, do którego zgodził się, dla zachowania takowej i zapisania daty, od której rozpoczął robotę, albo też złożyć w urzędzie starszych, jeżeliby, majster tego nie spełnił (art 58).
• Nadto w książeczce tej, stosownie do rozporządzenia byłej Kommisyi Rządowei Spraw Wewnętrznych i Policyi z dnia 7 (19) marca 1817 r., powinien być zapisany czas, oraz wysokość pobieranej płacy.
• 3. Opuszczający robotę czeladnik obowiązany jest uwolnianie go od roboty mieć zapisanem przez majstra w swojej książeczce rzemieślniczej (art. 52).
• 4. Czeladnik, otrzymawszy pieniądze z góry, albo ugodziwszy się pracować przez czas oznaczony, nie może wymagać wydania mu książeczki lub świadectwa, dopóki nie zaspokoi lub nie odrobi długu i nie spełni przyjętych na siebie zobowiązań, stosownie do żądania majstra (art. 58).
• 5. Przyjmujący czeladnika bez książeczki i świadectwa z ostatniego miejsca roboty, obowiązany jest wynagrodzić wszystkie zarządzone komubądź w skutek tego straty i prócz tego podlega karze w kwocie rs. 4 kop. 50.
• 6, Czeladnicy tutejszego pochodzenia bez książeczek i świadectw uważani są za włóczęgów (art. 60) i na zasadzie artykułów 635 i 636, NAJWYŻEJ zatwierdzonej w roku 1860 Ustawy o sądach gminnych, jak również w myli art. 6 postanowienia byłej Rady Administracyjnej Królestwa Polskiego z dnia 16 (28) listopada 1863 r., podlegają aresztowi od 1 do 3 dni, a nawet, za powtórzeniem, od daniu do domu przytułku i pracy od 8 tygodni do 8 miesięcy, z wytransportowaniem do miejsca urodzenia, podług decyzyi wydziału policyjno-sądowego przy zarządzie Ober-Policmajstra.
• 7. Również podlega wydaleniu z miasta taki czeladnik, który porzuciwszy warsztat lub fabrykę, nie wstąpi do innej w ciągu 48 godzin.
• 8. Stosownie do powyższego przepisu, zagraniczny czeladnik, jeżeli nie zajmował się robotą w kraju tutejszym, również powinien być opatrzony świadectwami (Kundschaft, albo Lievret); jeżeli zaś pracował w kraju tutejszym, to na zasadzie art. 96, powinien posiadać książeczkę rzemieślniczą.
• 9. Czeladnicy, opuszczający roboty powinni być znaglani surowemi środkami policyjnemi do wypełnienia swoich obowiązków (art 85); trwający zaś opornie w tem nadużyciu, podlegają zamknięciu w domu kary i poprawy na cztery tygodnie i pozbawieniu listu wyzwolenia (art. 86).
• 10. Reskryptem byłej Kommissyi Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych z dnia 17 (29) stycznia 1870 roku No 885, zastosowano art. 187 do czeladników, i na tej zasadzie wzbroniono im czynić między sobą zmowy, a tem bardziej poduszczać innych do wymagania podwyższenia płacy za robotę (Wochlon) pod karą, przepisami kryminalnemi ustanowioną. Na zasadzie, art. 894 kodeksu kar głównych i poprawczych, podżegacze podlegają aresztowi od 3 tygodni do 3 miesięcy, inni zaś od 7 dni do 3 tygodni.
• 11. W razie zaszłego sporu o płacę za robotę, czeladnik obowiązany jest na zasadzie art. 142 udać się do Urzędu Starszych, który albo sam rozpozna sprawę, albo też zakomunikuje ją sędziemu właściwego ucząstku.
• 12. W razie samowolnego wydalenia się czeladnika, terminatora lub robotnika i nie przybycia do warsztatu lab fabryki w ciągu 24 godzin, majster lub właściciel zakładu obowiązany zapisać tę niebytność do księgi kontrolnej i niezwłocznie i zawiadomić o tem naczelnika miejscowego rewiru, którego obowiązkiem będzie stosowne poszukiwania dopełnić, majstrowie zaś i właściciele fabryk nie wypełniający tego w ciągu 24 godzin, będą pociągani do odpowiedzialności policyjnej za niezameldowanie; —w razie dłuższego nie zawiadomienia o nieobecności czeladnika, terminatora lub robotnika, majstrowie lub właściciele fabryk podlegają karze, przez władzę policyjną ustanowionej.
• 13. Czeladnicy, samowolnie opuszczający warsztaty lub fabryki, jak również konsensowi, niemeldowani w urzędzie starszych zgromadzeń nakoniec terminatorzy zbiegli z warsztatów i pokątnie zajmujący się rzemiosłem, uważani będą za włóczęgów i podpadają pod przepis wyżej pod. poz. 6 zacytowanego prawa o włóczęgach...

- Polecam!